Vorig jaar helaas Alcest moeten missen door ziekte. Gelukkig vandaag een herkansing en dan sta ik in de file. Neeeeehhhh!!! Gelukkig valt het mee en met wat haast en vliegwerk kom ik toch precies op tijd binnen. Gelukkig maar, want dit had ik niet willen missen. De sfeervolle muziek, de gelaagdheid, de samenzang, maar ook het (bijna) grunten, het schreeuwen gemixt met rustige, melodieuze zang. Heerlijk zweven op muziek die je meeneemt op onbekende paden. Niet de traditionele aanpak van refreinen, maar een bed van atmosferische, soms felle, elektrische gitaar aangevuld met gedreven drums en basgitaar. Langzaam opgebouwde nummers die je laten swingen, headbangen en, bovenal, vol bewondering laten horen dat postrock, doom en psychedelische rock heerlijk inventief kan klinken. De Fransen nemen de kans waar om hun oeuvre aan het Anathema publiek te promoten. Met Kodoma, Oiseaux De Prois en Eclosion laat men de pracht horen van hun laatste plaat. Là Où Naissent Les Couleurs Nouvelles en Délivrance maken de set compleet. Het geluid staat fantastisch (net als bij Anathema overigens). Het geeft ruimte om weg te dromen bij de details en de sfeer van de muziek. Het maakt je echter ook wakker wanneer de band vol uithaalt.
Startend met een verkorte versie van San Francisco (The Optimist) gaat Anathema van start met een goed, maar ook enigszins apart optreden. Dat aparte merken we, mede door de opstelling van de band, nog niet bij (inmiddels traditionele) openers Untouchable Part I en II. We missen echter al snel drummer/ percussionist John Douglas vanavond. Later krijgen we te horen dat het voor deze ene keer is, want het heeft met familiezaken te maken. Het gevolg is wel dat de band bij rustigere nummers (en die zijn er veel) ‘opener’ klinkt. Het uitstekende drumwerk van Daniel Cardoso heeft eigenlijk weinig ondersteuning nodig. Bij nummers waarin drums een centrale rol spelen wordt het drumwerk van John wel gemist, zoals bij Can’t Let Go, Closer en Distant Sattelites. Naast verschillende bekende nummers (zoals Endless Ways, The Optimist, Dreaming Light en The Lost Song) valt op dat de band vanavond ook enkele verrassingen in petto heeft. De eerste is het spelen van, het heerlijk mee te zingen, Pressure (A Fine Day To Exit). De ander is de terugkeer van Alternative 4 in de set, niet alleen met de meestal gebruikelijke afsluiter Fragile Dreams, maar ook met Destiny en Lost Control. Daar tussenin zit een kort en overtuigend Pink Floyd stuk. Ook een van de beste nummers van The Optimist, Back To The Start, heeft haar weg gevonden in de set. Verder heeft de band een prima oplossing gevonden voor het tussenstuk tussen set en toegift. Er wordt gewoon Firelight met video opgezet. Het scheelt weer in het clichématig schreeuwen om meer. Grappig en opvallend is de anekdote die Daniel Cavanagh aanhaalt dat een aantal mensen John Douglas niet de beste drummer vinden (‘het zal wel’, zegt hij), maar dat, niemand minder dan, Steven Wilson onder de indruk is van Lee zijn schrijftalent. Met dank aan het imposante nummer Universal. Een andere anekdote van Daniel is dat de band, volgens hem onterecht, de pop kant opgeduwd wordt. ‘Level 42, dat is pop’, volgens Daniel. Het geeft een beetje aan hoe de band er vanavond bij staat. Op hun gemak. Spelend als een geoliede machine. Een genot om naar te kijken, om op mee te zingen en, ook al heb ik ze de laatste tijd vaak gezien, je regelmatig kippenvel te geven.
