Wat een bijzondere avond. Op de fiets naar Anathema, een bijna thuiswedstrijd. Een uitverkocht Doornroosje geniet met volle teugen van een band die van doom metal naar progrock groeide, maar die dat geluid inmiddels ingewisseld heeft voor een meer progressieve pop benadering. Het geluid staat vanavond magnifiek afgesteld. Elk detail is te horen. Bij beide bands. Hulde voor de mannen achter de knoppen, maar ook hulde voor de akoestiek van de zaal. Zonder oordoppen is het prima te doen. Geen piep in de oren na het concert. Zo hoort het!
De band is perfect in vorm. Na het magistrale Untouchable part 1 en part 2 komen de eerste nummers van Anathema‘s laatste album voorbij. Het dansbare Leaving It Behind wordt gevolgd door het rustige, en door Lee Douglas gezongen, Endless Ways. Daarna wordt met het titelnummer van The Optimist de trilogie van de nieuwe plaat afgesloten. Later volgen nog het mooie typische Anathema nummer Springfield (in de toegift) en de eendimensionale rocker Can’t Let Go. Na Thin Air van We’re Here Because We’re Here (waarvan ook nog Dreaming Light en Universal gespeeld worden) volgt een mooie versie van Lightning Song. Dreaming Light klinkt nog gevoeliger dan anders. Al is het maar omdat Danny zich laat ontvallen dat hij de aanwezigheid van zijn moeder tot drie keer voelde bij het schrijven en componeren van dit nummer. The Beginning And The End en (het fanastisch gespeelde) Universal worden emotioneel en met passie gezongen door Vincent. Dan zitten we al bijna aan het einde van de set. Het sluitstuk is een ietwat plichtmatige versie van Closer. De toegift wordt naast het eerder genoemde Springfield gecomplementeerd door A Natural Disaster en een furieuze versie van Distant Satellites. Vooral het percussie en drumwerk zweept dat nummer naar grote hoogten. Het is eigenlijk de formele afsluiter van de set. De tijd is voorbij gevlogen. Na het uitbundig (en regelmatig in het Nederlands) bedanken van het publiek besluit de band toch nog een extra toegift te geven. Een heel geslaagde cover van Comfortably Numb van Pink Floyd. Na afloop vallen een drietal zaken op. Distant Satellites komt er weer bekaaid vanaf met maar één nummer. Het oudere werk van voor A Natural Disaster is helemaal van de set verdwenen. Het ontbreekt de set dan ook aan echte, oude vertrouwde, knallers. Het derde wat in het verlengde daarvan opvalt is dat A Fine Day To Exit dan wel tot de inspiratie heeft geleid van The Optimist maar dat het niet heeft geleid tot het spelen van nummers van die plaat. Het zijn echter kleinigheden bij een zwoele, fijne en muzikaal gezien geweldige avond.
Het uit Australië afkomstige Caligula’s Horse zet het publiek in eerste instantie op het verkeerde been door ons in het Nederlands toe te spreken. Daarna neemt het Aussie Engels het al snel over. De zanger beschikt echter over een erg aanstekelijke humor en eerlijkheid. Vertellen dat je de artiesteningang niet meer kan vinden van de zaal en daarom maar achteraan in de rij aansluit bij het publiek zullen niet veel mensen doen. Al is het een leuk Spinal Tap verhaal. Ook leuk zijn anekdote over het nieuwe album dat in september uitkomt. Met een grote lach op zijn gezicht zegt hij dat zijn moeder het in ieder geval geweldig vindt. Muzikaal gezien past de band prima bij Anathema. Hun progressieve rock bevat wel iets meer typische kenmerken die te verwachten zijn bij een band uit dit genre. Ze doen het echter goed. De inventieve breaks, het solowerk van de gitarist(en) en de hard-zacht momenten zijn allemaal perfect getimed. Zonder dat het bedacht klinkt overigens. Zangtechnisch klinkt het ook best goed, maar door het geweld om hem heen verzuipt zijn stem nog wel eens in de mix. Aan de andere kant is juist zijn stem een verfrissende factor ten opzichte van andere progressieve rockbands. Een mooi visitekaartje en zeker de moeite waard om ze te gaan bekijken als ze weer in Nederland spelen.
Foto’s: Monica Duffels
Anathema & Caligula's Horse – Doornroosje (Nijmegen) 23/06/2017
380
vorig bericht