Axxis – Kingdom Of The Night II white version

Het is alweer vijf jaar geleden dat de uitstekende laatste studio-cd Utopia van Axxis uitkwam. En daarmee werd, mede door een liveDVD het twintigjarig bestaan gevierd. Ondertussen hebben de heren de cd reDISCOver(ed) nog uitgebracht en drumt Dirk Brand alweer een aantal jaartjes mee op de drumkruk. De band rond zanger Bernhard Weiss en toetsenist Harrie Oellers komt anno 2014, precies vijfentwintig jaar na het debuut, met Kingdom Of The Night II in een witte en een zwarte uitvoering. Geen dubbelcd, maar twee afzonderlijke schijfjes. En zoals Yin bij Yang hoort en duisternis bij licht, zo horen beide cd’s ook bij elkaar.
De witte versie bevat elf nieuwe nummers die binnen het rockspectrum aan de kant van de poprock gerekend mag worden. Eenvoudige nummers die lichtvoetig voorbij glijden. Een goed voorbeeld is meteen het openingsnummer Hall Of Fame dat pakkend klinkt en een refrein heeft dat je al gauw meezingt. Het zet zich voort in Heaven In Paradise en Living In A Dream. Laatstgenoemd nummer kenmerkt zich door een stevig rockgeluid waarin enige folkaccenten aanwezig zijn. Dit uitstapje naar de folk komen we bij We Are The World eveneens tegen. Een nummer waarin de mandoline een rol speelt en zigeunermuziek de basis lijkt te vormen voor het nummer. Een portie stevige rock komen we tegen in Dance Into Life. De witte versie kenmerkt zich echter tot het rustigere werk van de band. En zo horen we in Gone With The Wind de ballad terug in de betere Duitse traditie. Gevoelig met aandacht voor gitaar en keyboard, maar opbouwend naar de nodige krachtige muziekstukken. Ook het prachtige My Eyes is een ballad van niveau. Het verhaalt over een gebroken relatie, vol met emotie en qua titel een vervolg op My Fathers’ Eyes van Utopa. In beide nummers wordt een verlies bezongen. De gitaarsolo van Marco Wriedt past naadloos in de sfeer van het nummer. Hoewel de muziek van Axxis eenvoudig mag klinken en lichtvoetig is, neemt niet weg dat het tekstueel ook zo is. Het mooie 21 crosses is een verwijzing naar de vele doden die vielen bij de Love Parade en de vragen die het nog altijd oproept en in Mary Married A Monster (her version) laat Axxis het verhaal voorbij komen van een vrouw die mishandeld wordt door haar partner. Het verhaal is beschreven vanuit het perspectief van de vrouw. Axxis weet ook hier het refrein een dusdanig karakter mee te geven binnen een goed opgebouwd nummer dat je je meteen aangetrokken voelt tot het nummer. Bijzonder detail is dat het nummer ook op de zwarte versie staat, maar dan vanuit het perspectief van de bandleden zelf.
Na vijf jaar wachten mag ik concluderen dat Axxis springlevend is en klaar voor de volgende vijfentwintig jaar. De nummers klinken goed, Duits en vooral zeer vertrouwd.