Barbarella – Quid Pro Quo

De opener van Barbarella’s langspeel debuut laat mij enigszins in verwarde status achter. Betreft dit een en dezelfde band van het meer dan uitstekend ontvangen ‘Neon City’, of heb ik zojuist de verkeerde CD in de sleuf gemanoeuvreerd? Het is met speels gemak vervallen in een tirade jegens dit ‘nieuwe geluid’. Waar zijn de stuwende drums? De vuige stoner riffs? De overstuurde bas? Alle ingrediënten waarmee het onstuimige ros genaamd ‘Neon City’ uit de startblokken schoot en de luisteraar de volle twintig als een gevallen ruiter tot aan de finish meesleurde.
Wie echter aandachtig luistert en de tijd neemt om de nummers op zich in te laten werken komt er snel genoeg achter dat er geen enkel principe overboord is gegooid. De stuwende drumpartijen, de scheurende gitaarriffs, de slepende baslijnen, het zit er allemaal in. Dit keer echter vele malen beter verwerkt tot één kloppend geheel. Ja, er zitten meer catchy en poppy hooks aan. En terecht.
Kort samengevat heeft Barbarella enigszins de eerdere woestenij achterwege gelaten, om over te stappen op een meer radiovriendelijke geluid. Een uitstekend uitgedacht en geproduceerd concept is het resultaat. Tien tracks van om en nabij de 34 minuten, welke stuk voor stuk een muzikaal attractief en uitstekend op elkaar ingespeeld ensemble laten horen.
Men vist met Quid Pro Quo echter wel uit een vijver van gelouterde grootheden. Invloeden van Alice in Chains, Tool en Queens of the Stone Age zijn meer schering dan inslag. Ook jonger grut als Drive Like Maria passeert de revue. Er zijn slechtere vergelijkingen te bedenken. Titeltrack ‘Quid Pro Quo‘ doet denken aan de hoogtijdagen van Bloodhound Gang. ‘Sparkle Plug’ ademt Tool. Alsof Adam Jones de gitaarpartijen zelf heeft geschreven. ‘Traitor’ is overgoten met een jus waarin Alice In Chains zonder enige twijfel het hoofdingrediënt betreft. Het geeft eens te meer de diversiteit van de artiesten weer.
Of het gemis van een gedegen eigen geluid deze plaat de das om doet laat ik aan de luisteraar. In ruil daarvoor levert het kwartet namelijk een beter uitgedacht en veel geraffineerdere plaat af. Mijns inziens maakt Barbarella grote stappen voorwaarts en kan ik de ‘rigoureuze’ omslag in muzikale aanpak zodoende louter toejuichen.