Crack The Sky – Living In Reverse

Crack The Sky is een Amerikaanse rockband met progressieve invloeden. De groep is in 1970 als een akoestisch duo opgericht door John Palumbo en Jack Witkowski en noemde zich aanvankelijk ArcAngel. Wat later werd de naam gewijzigd in Crack The Sky. In 1975 werd het titelloze debuutalbum gelijk een knaller van jewelste. Het album werd in de USA uitgeroepen tot beste debuutalbum van dat jaar. Deze knaller bleef de band decennia achtervolgen.
Crack The Sky kent zoals veel rockbands een rumoerig verleden. Wisselingen van bezetting, bandleden die vertrokken en weer terugkeerden. De band hield er meerdere keren mee op, maar kwamen net zo hard weer bij elkaar. Het heeft al deze stormen doorstaan. Ik ben al heel lang fan van deze band die in Nederland, zelfs na 43 jaar, nog weinig bekend is. Sinds 2010 kent Crack The Sky de volgende bezetting. John Palumbo (zang, toetsen en gitaar), Rick Witkowski (gitaar), Dave DeMarco (basgitaar), Glenn Workman (toetsen), Joey D’Amico (drums) en Bobby Hird (gitaar).
Living In Reverse is inmiddels het 17e studio album. Tegelijkertijd werd ook het verzamelalbum Crackology uitgebracht. Elders op deze website kan je de recensie lezen. Inclusief live en verzamelalbums en een dvd telt de catalogus inmiddels 27 releases.
Op Living In Reverse borduurt de zesmans formatie verder op het geluid waarmee ze groot zijn geworden. Old school rock (and roll) met progressieve invloeden. Het bandgeluid is nog steeds uniek. De muziek van Crack The Sky, ooit gebaseerd op onder meer Steely Dan, is geëvolueerd tot een bonte mengeling van stijlen en kent talloze invloeden. De groep is dan ook lastig in een hokje te stoppen. En dat is precies wat men wil.
Dat de groep ook de tand des tijds heeft doorstaan komt doordat men muzikaal met de tijd is meegegaan. Zonder het authentieke geluid geweld aan te doen zijn ook op deze schijf moderne invloeden toegevoegd. Dat kan je bijvoorbeeld horen op Hit (met ragfijne percussie en elektronica), Jacket (met hiphop invloeden) en het cheesy en poppy I’m A Good Man. Maar tegelijk weet de band enorm te rocken. Zo knallen de licks en riffs je in Raining Rain, het eerder genoemde Hit, Big Dipper en Bang om de oren. Daarvoor verantwoordelijk is gitarist Rick Witkowski die qua gitaarspel soms weg heeft van Keith Richard. Dat de inmiddels oude rockers ook een bedaarder kant hebben bewijst het rustige en meeslepend I’m Alright Now en I’m A Good Man.
Net als de meeste nummers van Crack The Sky zijn de teksten van John Palumbo op Living In Reverse geniaal. De man schrijft teksten die gaan over het leven. Hij blijkt vooral in staat om (tragische) gebeurtenissen in een mensenleven een humoristische en soms cynische en ironische draai te geven. Zo gaat Jacket over een verbroken relatie. Een man staat koukleumend blootsvoets voor de deur van zijn ex omdat hij zijn schoenen is vergeten. En constateert dat haar nieuwe vriend warm binnen zit. Op I’m On The Radio, Mom neemt hij de hedendaagse muziekindustrie op de hak. Een muzikant vertelt zijn moeder dat hij door een vriend is gebeld die zei dat zijn nummer op de radio was. De muzikant rijdt vervolgens de hele dag in zijn auto met de radio aan om (tevergeefs) te wachten tot het nummer weer gedraaid wordt. Zo kent ieder nummer zijn eigen verhaal.
Ik vind teksten doorgaans niet belangrijk. Maar de teksten van John Palumbo zijn spitsvondige en komische mini-verhalen met muziek. Je zou het album alleen al voor de teksten aanschaffen. De retestrakke en puntgave rock is een heel prettige bijkomstigheid. Voor mij is Living In Reverse een schot in de roos en een van de beste rock albums dit jaar. Wil je meer weten over Crack The Sky, lees dan het interview met John Palumbo.