Epica – Requiem For The Indifferent

Epica, Nederlands trots op female fronted metal gebied mag je ondertussen wel zeggen. Sinds de band in 2002 in de scene kwam is het heel hard gegaan met hen. Niets is hen inmiddels nog vreemd: gillende fans, interviews, touren over de hele wereld… Met elk nieuw album wat ze afleveren verleggen ze steeds weer hun grenzen, iets wat de band wel siert. Elk album wat gemaakt wordt overtreft ook steeds de vorige waardoor duidelijk wordt dat deze band heel hard aan het timmeren is aan hun weg naar de top. Zo ook nu weer met hun nieuwste album “Requiem For The Indifferent”. Met dit vijfde album laten ze een knap staaltje werkt horen. Het album verscheen op negen maart 2012.
Zoals we dat van Epica gewend zijn begint het nummer met een intro. “Karma” is bombastisch en maakt gebruik van een pakkend koor. Haast op een betoverende manier neemt de intro je mee naar het volgende nummer.
Vol gas en met de beuk erin start het nummer “Monopoly On Truth”. In dit nummer is genoeg plek gemaakt voor pakkend gitaarwerk en beukende drums en bass lijnen. Eveneens wordt er dankbaar gebruik gemaakt van het achtergrond koor om Simone Simons zoetsappige stem bij te staan. Heerlijk nummer.
Het album stormt verder met het meer toegankelijke “Storm The Sorrow”. Er wordt haast geen gebruik gemaakt van grunts en klinkt minder agressief. Het zou zomaar eens in de rock top veertig kunnen staan. Apart is het om te horen dat Simone wel wat meer risico durft te nemen door af en toe wat meer bitchy uit de hoek te komen. Dit werkt ook goed in combinatie met de grunts van Mark Janssen. Dit is iets wat ik nooit eerder heb gehoord op een Epica album.
Een rustmoment komt met het nummer “Delirium” wat opent met een rustig gebruik van een neuriënd koor. Al snel wordt de piano ingezet die Simone begeleid op de typische Epica balad methode. Als ik mijn ogen sluit zie ik de aanstekers en de zwaaiende armen al voor me bij een live concert. Het blijft aangenaam om het koor in de refreinen te horen in combinatie met de stem van Simone.
Agressief klinkt het nummer “Internal Warfare”. Duidelijk is hier de stempel gedrukt van Ariën van Weesenbeek en Isaac Delahay. Beiden zijn ex God Dethroned  leden en zijn dus voorzien van een grof geschut achtergrond. Ook kan Coen Janssen helemaal los gaan op zijn toetsen. Heerlijk! Dat hier wat meer risico genomen wordt is alleen maar een plus punt.
Zoals we dat van Epica gewend zijn zit er een midden oosters getint nummer op het album. In dit geval is dit de titel song  “Requiem For The Indifferent”. De venijnig klinkende Simone in duet met de duivels klinkende Mark is een fijne combinatie. Het nummer zit niet zo heel erg complex in elkaar maar waarom zou je een concept wat werkt veranderen, toch? Het nummer maakt gebruik van regelmatig terug kerende rifjes en basslijnen wat zeker niet storend is. Sterker nog, bijgestaan door het koor en de toetsen maakt het dit nummer heerlijk bombastisch. Met zijn dik acht minuten is het één van de langere nummers op het album maar het gaat zeker niet vervelen. Er wordt geraffineerd gebruik gemaakt van rustige stukken met zeker het ruiger werk.
Het volledig instrumentaal tussen nummer “ Anima” bied ruimte voor een piano solo van Coen. De rust is van korte duur want het volgende nummer staat alweer op de loer.
Het zwaar aanvoelende “Guilty Demeanor” ligt goed in het gehoor. Het stoomt, het beukt ook Simone klinkt minder zoetsappig. Iets wat me wel kan bekoren en wat zeker vaker gebruikt mag worden in de toekomst. Ook het koor is nadrukkelijk aanwezig en heeft dan ook op het album gezien een belangrijke rol.
“Deep Water Horizon” begint rustig. Ik krijg dan ook de ingeving: nog een rustig nummer maar niets is minder waar. Het nummer begint met Simone die begeleid wordt door akoestische gitaar en een cello. Het nummer grijpt je bij de strot van in het begin. Al snel mag de rest van de band meedoen wat het nummer één geheel maakt met af en toe wat meer up tempo stukken en pakkende bass en gitaar riffs. In mijn verbeelding zie ik ook het publiek helemaal los gaan op dit nummer, kippenvel op het eind. Top nummer!
“Stay The Course” is een typisch herkenbaar nummer. In deze trend waren er al nummers te horen op eerdere albums. Dit bedoel ik zeker niet negatief. De strakke onderbrekingen werken fijn met de grunts. Het nummer beukt om subtiel even door Simone onderbroken te worden met een engelen stem, om vervolgens snoeihard een grunt voorbij te horen komen die ook nog eens aangespekt wordt met een pot vette drums! Wat wil je als luisteraar nog meer?
Dat Isaac en Ariën duidelijk inspraak hebben gehad bij “Deter The Tyrant” is duidelijk te horen. Het gitaar werk is steviger een bied meer risico. Het nummer ligt goed in het gehoor en blijft ook hangen. Dit is echt typisch een nummer als je hier ‘s morgens wakker mee wordt dan dreunt hij de heel dag nog door in je hoofd. Ook hier is een onmiskenbaar sample gebruikt wat je ook als het trademark kunt gaan zien van Epica. Op eerdere albums werden soortgelijke samples gebruikt die de stemmen lieten horen van onder andere President Barack Obama. Of het aanvulling is? Het stoort mij in ieder geval niet. Het past wel in dit nummer.
Mysterieus en haast op een droom achtige manier begint het nummer “Avalanche”. De kristalheldere stem van Simone bezorgt mij nu al kippenvel, dat beloofd wat voor de rest van het nummer. Dat ik snel uit mijn droom wordt gewekt wordt al snel duidelijk. De grunts vliegen me om de oren en de gitaar partijen voelen loom aan. Op sommige momenten klinkt het nummer alles behalve vriendelijk, heerlijk de afwisseling in dit nummer.
Tijd vliegt, tijd voor het laatste nummer op het album. “Serenade Of Self-Destruction” begint ook met een serenade gezongen door Simone. Het nummer is alles behalve rustig. Ook hier hebben Ariën en Isaac een mooie invloed gehad op het nummer. Het gitaar werk is agressief wat de agressieve grunts van Mark prima aanvullen. Ook het koor maakt dat dit een krachtig nummer is. Het nummer raast voorbij en met zijn bijna tien minuten is dit het langste nummer op het album. Ook dit is weer iets herkenbaars. Elk album sluit af met een lang nummer. Ook worden hier weer samples gebruikt op het einde van het nummer die voor mij niet echt een toegevoegde waarde hebben.
Om het album kort samen te vatten: Het is geen vernieuwend album. Als je dit wel had verwacht kom je bedrogen uit. Dit soort werk hebben we op de vorige albums ook al gehoord. Dit is niet negatief bedoeld, het is een strak album en weer een kroonjuweeltje wat Epica aflevert. Zelf ben ik ook van mening dat als een machine goed draait, je het moet laten draaien. Dat er meer tijd gestoken is in vettere gitaar partijen en daverende drums is ook duidelijk.  Om een album van Epica te luisteren moet je ook echt de tijd nemen. Gelukkig is dit geen straf want het album verveeld niet en vliegt voorbij. Voor liefhebbers van female fronted metal is dit een must have voor in de kast.
Tracklist Requiem For The Indifferent:
1. Karma
2. Monopoly On Truth
3. Storm The Sorrow
4. Delirium
5. Internal Warfare
6. Requiem For The Indifferent
7. Anima
8. Guilty Demeanor
9. Deep Water Horizon
10. Stay The Course
11. Deter The Tyrant
12. Avalanche
13. Serenade Of Self-Destruction
Band:
Simone Simons – zang
Mark Janssen – gitaar, grunts en screams
Isaac Delahaye – gitaar
Coen Janssen – synths en piano
Yves Huts – bass gitaar
Ariën van Weesenbeek – drums