Keane – Strangeland

‘Keane? Bestaan die nog?’ vroeg mijn gitaardocent zich af toen ik hem inlichtte over het nieuwe album van de groep. Jazeker, want het is niet zo heel lang terug dat hun verse album ‘Strangeland’ in de winkels kwam te liggen. Na een stille periode rondom de band komen de Britten dan eindelijk terug met een album waar reikhalzend naar werd uitgekeken. Spreken we hier van een ijzeren comeback of een gevalletje ‘vergane glorie?’
Het is direct jammer dat de ‘nieuwe Keane’, zichzelf introduceert middels een nummer dat één oor ingaat, en direct het andere oor uit. Een goed begin is het halve werk, maar dat is bij ‘Strangeland’ niet van toepassing. Maar geef de hoop niet direct op, want het tweede nummer (en tevens hun eerste single van het album) is me d’r eentje. ‘Silenced by the Night’ is echt een nummer dat je pakt, beladen met energie, en het is zeker één van de hoogstandjes van dit album. En verder bevat dit album degelijke nummers die plezierig in het oor liggen, maar niet heel memorabel zijn. Op ‘Sovereign light café na. Dat is namelijk het tweede hoogstandje. Maar ‘Strangeland’ is typisch een album van ontdekking. Aanvankelijk impliceert dit album enkele duffe songs, die verre van energiek zijn. Maar hoe vaker ‘Strangeland’ een draaibeurt krijgt, hoe beter hij wordt.
Van essentieel belang is zanger Tom Chaplin. Met zijn spatzuivere stem, en magische uithalen geeft met name deze man de nodige diepgang. Helaas moet hij opboksen tegen een behoorlijk eentonig instrumentaal repertoire. Opvallend is namelijk dat Keane wordt gezien als rockband, zonder gitaren. Het atmosferisch element in de muziek van Keane komt dan ook vooral voort uit de combinatie van piano en synthesizer. Piano om de schone akkoorden aan te houden, en de synthesizer om lange zweverige tonen te laten suizen door de nummers. Rustgevend kan het zeker genoemd worden. Nee, ‘Strangeland’ is geen plaat om even helemaal uit je dak te gaan. Maar het album heeft zeker iets moois. Toch is het vullen van een groot album (16 nummers) met alleen deze formule,  vergelijkbaar met eten. Je kijkt uit naar de maaltijd, maar na enkele happen is het voedsel niet bijzonder meer. Er is nog weinig te onderscheiden op dat moment.
De comeback van Keane is geëindigd als middenmoter. Er gaan behoorlijk veel credits naar de uitmuntende vocalen van Tom Chaplin, en de diepgang is er zeker. Toch is ‘Strangeland’, een veilig en binnen-de-lijntjes album dat niks experimenteels of nieuws doet. Niet dat dat per se nodig is, maar sommige songs kibbelen maar door en gauw schemert een deja vu naar vorige nummers in het hoofd. Lekker luisterbaar, maar geen topper.