Sygo Cries + Dead Astropilots – B52 (Eernegem, België) 21/05/2022

Sygo Cries was een tweekoppige Belgische coldwaveband die begin van de jaren ’90 ontstond in de omgeving van Gent. Na een tijdje ging de aandacht van frontman Mika Goedrijk meer naar This Morn’Omina, zijn bandproject dat kon optreden in Europa, de VS en Canada. Later dook Sygo Cries opnieuw op voor sporadische releases en optredens, maar sinds kort is er een nieuwe reïncarnatie met een sterke bezetting. Voor het live-debuut van de 2.0-versie van Sygo Cries had de band de bekende club B52 in het dorpje Eernegem uitgekozen. 

Als voorafje mochten de Dead Astropilots uit de Noord-Franse stad Rijsel het publiek opwarmen. Rachel (zang en toetsen) en Simon (zang en gitaar) brachten in 2018 het fijne album New Control uit en dat is vier jaar later nog steeds de ruggengraat van hun live-set.  Ze brachten dat album bijna integraal en in volgorde, want er zit – zeker voor henzelf – een rode draad, een concept in dat album. De ene keer klinken deze Dead Astropilots als bijna vrolijke, onschuldige synthpop, in andere nummers is het meer donkere postpunk en coldwave.

Het is niet zo moeilijk om te vinden waar ze de mosterd gehaald hebben. Hun track Inside A Dream mixen ze live met grote stukken van Primary van The Cure. Ook Shadowplay van Joy Division stond lang op hun setlist, maar niet deze avond. Van het publiek in de B52 krijgt het Franse duo een open doekje en enthousiast applaus en daar leken ze zelf ook heel blij mee. Afsluiter The Center mondde uit in een hoop distortion en feedback, met Simon die zijn gitaar ‘bespeelde’ met een speelgoed spacegun. Wie zichzelf een Astropilot noemt, die mag dat.

Na de Dead Astropilots mocht Sygo Cries aantreden met zijn blend van postpunk, synthwave en coldwave. De eerste keer als band (in deze bezetting) en de allereerste keer op een podium voor gitarist Brooklyn Machet. Met zijn 17 jaar zou deze metalhead wel de zoon kunnen zijn van elk van de drie andere bandleden. Hoewel voor de show de zenuwen zichtbaar door zijn lijf gierden, leverde hij een prima prestatie. Maar Sygo Cries is toch in de eerste plaats de band van zanger-gitarist Mika Goedrijk. Vooral nu hij pas de stekker heeft uitgetrokken bij zijn This Morn’ Omina. Het hernieuwde Sygo Cries wordt voortaan zijn speeltuin en het mag vooruit gaan. Het concert in Eernegem was eigenlijk de door corona uitgestelde releaseshow van de EP Talking About Walls van 2021 en het werd meteen de releaseshow van alweer een nieuwe EP.

Het concert in de B52 werd ingezet met het nog onuitgebrachte Hand Me Down en later volgde nog het ook al onuitgebrachte Half The Man. Die komen dan op nog een volgende EP of misschien op een full album. Ook al heel vroeg in de set zat End Of A Century, de eerste track die Mika Goedrijk schreef met bassist en mede-songschrijver Wim Guillemyn en daarna was  het de beurt aan het aanstekelijke Surrender. Die laatste was een extraatje voor wie de Talking About Walls digitaal kocht en de track staat in een remix op de nieuwe EP In Outside Places. Van die nieuwe EP kregen we Avez Vous niet te horen. Dat is dan ook een track met gastvocalen van Sandra van Lilidollrage, nog een postpunkband uit het Rijselse, en die was er niet bij in de B52. Wel op de setlist stond het fijne Out Of This World. Van de vorige EP kregen we alle tracks te horen, met een zinderende versie van Spiders (In Our Heads) en extra veel applaus voor setafsluiter Ship Of Friends, de voorlopig enige heropgeviste song van de 1.0-versie van Sygo Cries. Daar net voor speelde de band nog Evil Land van La Muerte en de toegift was eveneens een cover: Hollow Man van The Cult.
Ondanks corona waren Sygo Cries als nieuwe band goed op elkaar ingespeeld en als er al slordigheidjes in de set zaten, dan heeft niemand daar iets van gemerkt. Mika, een geboren entertainer, en Wim zijn op dreef als songschrijvers. Toetsenist Olivier Moulin (ook bij The Mars Model) is heel bepalend voor het groepsgeluid. Er zou nog een drummer van vlees en bloed aansluiten bij Sygo Cries, maar dat kon nog niet met zo veel woorden bevestigd worden.
België heeft al langer dan vandaag een ijzersterke reputatie in alles wat postpunk, wave, synth en EBM verbindt. Deze nieuwe versie van Sygo Cries past perfect in die lange traditie en kan uitgroeien tot één van de vaandeldragers ervan.