Driftmode – Driftmode (EP)

Wellicht ken je Michel Geelen van de The Galactic Lo-fi Orchestra die met de regelmaat van de klok nieuw werk uitmaakt waarbij de nadruk inderdaad op de lo-fi opnamen liggen, maar waar altijd melodie een belangrijk onderdeel uitmaakt het van het geheel en daardoor pakkend is.
Bezige bij Michel is ook actief in het project dat de naam Driftmode heeft. Samen met Eugene laat Driftmode op de EP in vier composities horen dat een compositie niet heel ingewikkeld in elkaar hoeft te steken om aan te spreken. Belangrijkste kenmerk op de EP is echter zeker het door distortion overtroefde gitaargeluid dat in de composities overheerst en uitstekend past bij het wat zwaardere integetogen stemgeluid van Michel. Met het gitaargeluid neemt Driftmode me mee naar de jaren tachtig waar ik kennismaakte met dit genre door The Jesus And Mary Chain. Dat schijnbaar verveelde doch uiterste krachtige gevoel komt ook tot zijn recht op de EP van Driftmode.
Vooral I Only Want To (Rock And Roll) biedt dat gevoel, mede door de pulserende drum die het nummer vooruit ragt. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Candy Says. Langzamer van aard, maar nog meer leunend op het jaren tachtig geluid raakt het gitaargeluid je als een 3-d film recht in je gezicht. Een ferme muzikale stoot.
Het meer uptempo Something Inside biedt juist weer meer tegenwicht en schurkt ook nog aan het geluid van The Sisters Of Mercy of misschien een snelle Joy Division.
Michel en Eugene leveren met deze EP toch wederom een product af dat je raakt, dat je meeneemt en waar je blij van wordt. Het is altijd even wennen in het begin, maar gaandeweg krijg je er niet genoeg van.
Luister zelf op de website van de band.