Jet Black Sea – Absorption Lines

Jet Black Sea (de naam is ontleend aan het nummer Interstellar van Amplifier) is het geesteskind van muziekliefhebber en ICT engineer Michel Simons en Nine Stones Close voorman Adrian Jones. Zij kwamen elkaar ooit tegen op een forum van The Pineapple Thief. Het bleek dat de heren op een kwartier lopen van elkaar woonden… Dus dat maakte samenwerken gemakkelijk. Het klikte al snel tussen de twee, wat resulteerde in een muzikale samenwerking. In november 2013 zag het eerste album The Path Of Least Existence het levenslicht. De overvloed aan inspiratie en ideeën zorgden ervoor dat  nu Absorption Lines aan het oeuvre wordt toegevoegd.
Op het zeven nummers tellende album van drie kwartier wordt de experimentele lijn van het debuut verder doorgetrokken. De psychedelische en postrock-elementen zijn gebleven. De woeste metalen uitspattingen die het debuut zo kenmerkte, hebben deels plaatsgemaakt voor meer elektronische soundscapes en space-achtige geluiden.
Openingsnummer Wrong Turn begint met onheilspellende geluiden die worden afgewisseld met enkele seconden stilte. Die gaan plots over in een trip-hop achtig ritme waarvan Pieter van Hoorn de aanstichter is. Deze drummer van Nine Stones Close en Knight Area vervangt op enkele nummers de drumcomputer die op het eerste album werd gebruikt. En wat een goede zet is dat. Een fluwelen tapijt van Mellotron-achtige toetsen en het afgeknepen gitaargeluid van Adrian Jones werken het geheel fraai en in Jet Black Sea stijl af. Ook The Sixt Wheel staat bol van zalige en tegendraadse ritmes. Het nummer heeft een oriëntaalse sfeer, zelfs nadat Jones daar een lading ruige gitaarriffs doorheen strooit. Het korte, donkere en sinistere Jumping Into A Conclusion Pt. 1 vormt de opmaat voor het titelnummer Absorption Lines. Dit nummer van krap elf minuten roept herinneringen op aan Wish You Where Here van Pink Floyd. Daar doorheen horen we een onverstaanbare conversatie tussen astronauten in de ruimte.
Nieuw ten opzichte van The Path Of Least Existence is de zang. In het tweede deel van Cathedral, met op toetsen een gastrol voor Brendan Eyre (Riversea en ex-Nine Stones Close), duikt de karakteristieke stem op van Adrian O’Shaughnessy. Hij is de Ierse zanger van Nine Stones Close. Het gevolg daarvan is dat dit nummer in enige mate doet denken aan deze band. Waar ik geen waardeoordeel aan koppel, maar slechts een constatering is. Hours Slip Into Days is klein en breekbaar voorzien van (deels) vervormde zang van Tony Patterson. Het geheel klinkt als een mix van no-man en Nine Stones Close (album One Eye On The Sunrise). Het album besluit met 133 Hours. Een vervolg op de conversatie ‘outer space’ gaat over in Richard Barbieri-achtige soundscapes, waarna wordt toegewerkt naar een psychedelisch getinte climax.
Apsorbtion Lines is een progressief album optima forma. Niet vaak worden genres op een dergelijke wijze tot één geheel gekneed. Om echt alles uit dit album te halen wordt het luisteren ervan met een hoofdtelefoon ten sterkste aangeraden.