Al jarenlang wordt bluesgitarist Joe Bonamassa genoemd als èèn van de beste gitaristen van de wereld. De Amerikaan wordt dan ook geroemd om zijn creativiteit, muzikaliteit en continu drijvende energie. Niet voor niets wordt zijn stapel met studio-albums alsmaar hoger en hoger evenals het aantal live-registraties die in de loop der jaren zijn uitgebracht. Wie dan ook èèn van deze registraties heeft gehoord wil maar èèn ding. een show bijwonen! Joe Bonamassa is regelmatig in ons land te zien en niet voor niets wachtte een uitverkochte AFAS Live in spanning af wat de gitarist nu weer in petto had.
Voor de show in de zaal in Amsterdam waren geen staplaatsen te koop. De bezoekers van de AFAS Live konden zich dan ook opmaken voor een seated show en ruim voor aanvangstijd waren veel fans al op tijd aanwezig om hun plekje in de zaal te kunnen vinden. Dat bleek voor sommigen nog lastiger dan gedacht maar toen eenmaal de show op het punt van beginnen stond leek iedereen wel zijn of haar plekje gevonden te hebben. Stipt om acht uur doofden namelijk de lichten en was het tijd om te gaan genieten van Joe Bonamassa
Joe Bonamassa had besloten om er meteen volledig tegenaan te gaan en te laten horen wat hij en zijn band allemaal in huis hadden. Met Hope You Realize It (Goodbye Again) had de Amerikaan hiermee dan ook de ideale opener voor deze avond gevonden. In dit nummer van zijn nieuwste album Blues Deluxe Volume 2 werden meteen alle registers opengetrokken. Zo hoorden we hoe Hammond-speler Reese Wynans de juiste toetsen raakten, zijn mede-gitaristen hun gitaren goed gestemd hadden en ook drums en achtergrondzangeressen er klaar voor waren om er een mooie avond van te maken en al snel was duidelijk dat het publiek in Amsterdam zich geen zorgen hoefden te maken wat een opener! Vervolgens was het aan de bejubelde bluesgitarist om zijn ware kwaliteiten te tonen en de eerste echte gitaarsolo’s tijdens 24 Hour Blues waren direct een schot in de roos, evenals de begeleidende zang van de achtergrondzangeressen die ook nog eens prima soul-stem konden opzetten. Met speels gemak wist dan ook Joe Bonamassa het publiek voor zich te winnen, maar dat kwam ook mede door de belangrijke rol van de eerder genoemde Reese Wynans.
Het was dan ook knap hoe de Amerikaan samen met zijn band het een na andere hoogtepunt op elkaar wist te stapelen. De heren en dames op het podium wisten elkaar telkens weer tot een hoger niveau te tillen wat alleen maar zorgde voor een nog meer uitgelaten publiek. Doordat de bezoekers in Amsterdam op hun stoeltje bleven zitten kreeg eenieder goed zicht op het podium en hoefde men zich niet te ergeren aan op een neer lopende bezoekers of een langere fan die ineens recht voor je neus kwam opdoemen waardoor er ineens minder te zien viel. Door deze opstelling waren ook filmende mobieltjes minder irritant, maar een dansje maken zat er dan ook helaas niet in vanavond. Het werd dan ook eerder meeknikken op de ballad Self-Inflicted Wounds, waarbij bassist Calvin Turner het publiek verwende met een mooie solo, maar vervolgens ook gitarist Jade MacRea zijn talent mocht laten horen.
Zo af en toe sprak frontman Joe Bonamassa de menigte toe en de gitarist koesterde mooie herinneringen aan het spelen in de hoofdstad. Zo refereerde hij nog aan het optreden in Paradiso en om een of andere reden bleek hij de zaal waar hij nu speelde toch nog de Heineken Music Hall te noemen. Uiteraard was er tijdens een van deze weinig spraakzame momenten een tijd ingeruimd om de band uitvoerig voor te stellen, waarbij iedereen even een moment kreeg om te shinen, maar er vooral een groots ovationeel applaus losbarstte toen toetsenist Reese Wynans werd voorgesteld. Het publiek kwam allemaal omhoog uit de stoelen om hem te bedanken voor zijn diensten.
Na deze plichtplegingen ging de show verder waar het gebleven was, het leveren van weergaloos gitaarspel. Zo onderstreepte Joe Bonamassa zijn vorm tijdens The Heart That Never Waits en bracht de menigte nogmaals in extase. De bluesliefhebbers werden dan ook rijkelijk geserveerd en velen kwamen dan ook superlatieven tekort.
Naast zijn eigen nummers prijkten ook een aantal covers op de setlist. Zo eerde hij eerder op de avond al Guitar Slim en Ronnie Earl, maar de Amerikaan had nog meer mooie covers in petto. Zo werd tijdens een heerlijk uitgesponnen versie van Lazy Poker Blues Fleetwood Mac geëerd en niet veel later was ZZ Top aan de beurt met Just Got Paid. Twee geweldige covers stonden op het menu om daarmee het einde van de show in te doen luiden, maar wat was het smullen tijdens deze covers. Tijdens Lazy Poker Blues werd het publiek al door de meestergitarist uitgenodigd om te gaan staan en dit was niet tegen dovemans oren gezegd. De menigte kwam met z’n allen overeind, juichte luid en klapte vol overgave mee. De enthousiaste bezoekers hadden eindelijk de mogelijkheid om zich wat meer te laten horen. De feestvreugde bleef dan ook fier overeind en tijdens Just Got Paid mocht het publiek ongeveer een kwartier lang blijven staan, want stiekem werd er nog een flart Dazed And Confused aan toegevoegd en ook mocht een drumsolo niet ontbreken. Wat een schitterende climax van deze show.
Amsterdam werd alvorens het allerlaatste nummer werd ingestart bedankt voor de jarenlange support. Joe Bonamassa noemde het bijzonder dat ook deze show was uitverkocht en vertelde vol trots dat ze niet van het podium zouden stappen alvorens publieksfavoriet Mountain Time werd gespeeld. Het nummer is al jarenlang de trouwe afsluiter bij concerten van Joe Bonamassa en na deze weergaloze versie werd wederom duidelijk waarom. Twee uur lang was de AFAS Live getuige van werelds beste gitarist en gezien zijn status en energie zal dit niet het laatste bezoek zijn wat Joe Bonamassa aan Nederland heeft gebracht. Wat een klasse!
Foto’s door Charlotte Grips – Rockportaal.nl
