Lovell's Blade – Stone Cold Steel

Kent u ‘m nog, Pete Lovell? Hij had de ondankbare taak om Schmoulik Avigal op te volgen bij Picture, net toen de band was doorgebroken met Diamond Dreamer. Het succes konden ze niet continueren, maar Lovell bleef ze trouw van 1983 tot 1987 en later weer van 2007 tot 2016. Toen maakte hij bekend samen met Picturecollega’s en -gitaristen André Wullems en Mike Ferguson een nieuwe band te beginnen, Lovell’s Blade. Stone Cold Steel is het debuut van deze nieuwe band.
Het drietal is aangevuld met bassist Patrick Velis en drummer Noel van Eersel voor wat je het beste zou kunnen omschrijven als hedendaagse New Wave Of British Heavy Metal: classic rock die op zijn tijd tegen heavy metal aanschurkt. Deze mannen hebben een leven lang AC/DC en Saxon achter zich, en dat hoor je. Stone Cold Steel is stoere-mannenrock, maar vooral heel veel pret.
Het recept is overbekend: een degelijke riff, steevast snel op weg naar een meebrulbaar refrein en uiteraard ook steeds een gitaarsolo – soms door Wullems, soms door Ferguson, soms door beiden. Is dat erg? Welnee, AC/DC is ook nooit intermezzo’s met jazzy akkoordprogressies gaan spelen. In genres als dit hangt de kwaliteit vooral af van de songs en de technische vaardigheden van de muzikanten.
En daaraan merk je dat Lovell, Wullems en Ferguson een fikse bak ervaring met zich meebrengen. Van bluesgeörienteerde stampers als “Rise And Fall” en “Devil’s Daughter” tot een heavy, up-tempo hakken-voor-gevorderden-track als “Out For Blood” en de fijne powerballad “Into The Sun”, het is meteen vertrouwd. De klapper staat helemaal aan het eind: “As Much As I Can”, met een mooi gitaarloopje waarmee ze op de valreep nog even de gebaande paden verlaten.
Lovell voelt zich hoorbaar op zijn gemak in dit genre en kan zo te horen nog heel wat jaren mee. De ritmesectie is sober maar verzandt nergens in clichés. Een azijnzeiker zal misschien zeggen dat dit genre één groot cliché is, maar het is dankzij bands als Lovell’s Blade dat dat cliché toch vooral dikke pret blijft.
Qua sound is het lekker heavy, met een gitaargeluid dat aardig puur is gehouden. Toch klinkt het strak, modern en helemaal af. Petje af voor Serge Naberman, die het album met de band produceerde. Waar bij tal van bands te horen is dat het budget niet oneindig was, klinkt Stone Cold Steel beter dan het budget waarschijnlijk zou doen vermoeden.
Stone Cold Steel laat horen dat met de juiste instelling en uitwerking – ook in een genre waarin alles al een keer gedaan is – nog steeds verdomd leuke albums te maken zijn.
Leuk detail: voor de echte nostalgie is dit album zelfs verkrijgbaar op cassette…

Lovell’s Blade website