Monkey Diet – Inner Gobi

Ik heb al decennia lang een zwak voor rock-trio’s. Voor mij blijft de meest pure en eenvoudige manier om lekker naar muziek te luisteren een bezetting van gitaar, basgitaar en drums. Dat er dan iemand de zang voor rekening neemt vind ik prima, maar vind ik niet noodzakelijk. Recent dook er weer zo’n trio op: het Italiaanse Monkey Diet, bestaande uit Gabrielle Martelli op gitaar, Roberto Bernardi op drums en Danielle Piccinini op basgitaar. Alleen de laatste is voor mij een min of meer bekende. Hij speelde namelijk in de progrock formatie Accordo dei Contrari.
Monkey Diet speelt instrumentale progressieve rock, waarbij regelmatig een zijweg wordt ingeslagen naar psychedelische rock, krautrock en zelfs fusion. Ondanks dat alle nummers op Inner Gobi gecomponeerd zijn kan de band met gemak doorgaan voor een jamband. Ik kan mij immers niet voorstellen dat de Italianen hun muziek live naspelen. De meeste nummers lenen zich ook om live lekker breed uit te waaieren en uit de bocht te gieren.
Bij vlagen, zoals bijvoorbeeld op Viking horen we de invloeden van King Crimson. Verder is het authentieke symfonische en psychedelische rock wat de klok slaat. De muziek heeft ook een lekkere jaren zeventig en tachtig geluid. En dat bevalt mij wel in een tijd dat de ene plaat nog meer platgeslagen en gelikter klinkt dan de ander.
Inner Gobi telt negen instrumentale nummers met een speelduur die varieert van tweeëneenhalf tot ruim negen minuten. Het ongepolijst klinkende gitaarspel van Gabrielle Martelli domineert in bijna ieder nummer. Soms horen we ook dubbele gitaar en soleert hij over riffakkoorden heen. Het kan dan ook niet anders of de band moet live een extra bandlid hebben.
Op The Endless Day Of Robby The Ant horen we opeens een synthesizer en wat gesproken teksten. Onduidelijk is wie deze voor rekening nemen. Het nummer eindigt met een jam-achtig stuk op basgitaar.
Met ruim negen minuten is Moth het langste nummer. En ik vind dat tevens het beste nummer. Hier is de harmonie tussen het trio en hun instrumenten namelijk op zijn best. Schrik overigens niet van de 50 seconden pastorale koorzang waar het nummer mee begint. Sorry Son… (I’ve Lost Your Car) (wat zullen de heren een lol gehad hebben bij het titelen van hun muziek) is een nummer voor de luchtgitaristen en dito basgitaristen onder ons. Naast een intro, wat me sterk doet denken aan Tom Sawyer van Rush, cumuleert het nummer in een onvervalste mix van psychedelische en postrock.
Inner Gobi is vanwege zijn diversiteit en mengelmoes aan stijlen niet alleen een aanrader voor de liefhebbers van instrumentale progressieve en psychedelische rock, maar ook die van rock in bredere zin.