Mr. Big – Defying Gravity

In 2009 kwam Mr. Big na een pauze van bijna een decennium weer bij elkaar en leverde met What If… een kneiter van een plaat af. De opvolger The Stories We Could Tell viel nogal tegen. Zouden ze met het nieuwe album Defying Gravity weer op topniveau zitten?
Dat was nog niet zo vanzelfsprekend. Na het vorige album maakte drummer Pat Torpey bekend dat hij aan de ziekte van Parkinson leed en niet mee op tournee zou kunnen. Credits aan de andere drie heren voor de sjieke oplossing die werd gekozen: toerdrummer Matt Starr én Pat Torpey hebben hun bijdragen geleverd (Torpey door middel van drum programming) en worden op gelijke wijze vermeld in de credits, zij het dat van Starr geen foto te vinden is.
Het vorige album was qua uitvoering prima, maar het songmateriaal had niet het gebruikelijke niveau. Dat zou te maken kunnen hebben dat het materiaal voor het grootste deel uit de koker van Eric Martin en zijn schrijfmaatje André Pessis kwam en daardoor wat eenvormiger was. Deze keer is er weer van meer zijden materiaal aangedragen en dat is te merken. Twee songs zijn (mede) van de hand van Aleena Gibson, schrijfster van veel pophits, maar toch vooral zangeres van de Zweedse folkproggers Kaipa. Als producer werd Kevin Elson aangetrokken, die in de succesjaren ook al verantwoordelijk was voor het geluid.
De hooks zijn deze ronde weer buitengewoon sterk. Paul Gilberts spel drijft daarop: opvallende gitaarloopjes die als het ware het hele nummer op sleeptouw nemen. Bij Mr. Big betekent dat vaak ook dat bas en zang daarin meegaan. Het titelnummer is een goed voorbeeld van die werkwijze. IJzersterke hook, grote sound en tegelijkertijd mooie koortjes en een poppy melodie. Mr. Big is een lawaaiige popband en dat hoor je heel goed op dit album.
De typische Mr. Big-variatie is te zien in drie songs kort na het begin. De eerste is ene echte cover op dit album, Damn I’m In Love Again. Vergelijk die eens met het origineel, de akoestische versie van Aleena Gibson. Het is in de Mr. Big-versie nog steeds geen ruige song, maar als het navolgende Mean To Me – een van de stevigste tracks qua uitvoering – begint met weer met zo’n typische Paul Gilbert-hook, is het helemaal geen rare overgang. Net zo min als het vervolg met de powerballad Nothin’ Bad (‘Bout Feeling Good), die het weer van de koortjes moet hebben.
Zo meandert het album van heavy naar poppy en van meesterlijke solo’s naar mooie koortjes zoals we dat van Mr. Big gewend zijn. Het lijkt even als een nachtkaars uit te gaan met de slottrack Be Kind, een nogal voorspelbare ballad. Gelukkig wordt die gered door de koortjes die het een doo-wop vibe meegeven en het onverwacht furieuze einde.
Defying Gravity is weer een album dat je met plezier opzet. Mr. Big is pretentieloze pretrock gepaard aan buitengewoon goed gevoel voor melodie én subliem vakmanschap. Deze ronde kun je weer een vinkje zetten bij alle drie de kenmerken.

Mr. Big website