Playgrounded – In Time With Gravity

Playgrounded is een rockband uit Griekenland en kent als bezetting Odysseas Zafeiriou (basgitaar), Orestis Zafeiriou (toetsen en programmering), Michael Kotsirakis (gitaar), Stavros Markonis (zang) en Vasilis Podaras (drums). De groep is in 2007 opgericht en heeft zich inmiddels gevestigd in Rotterdam. In 2013 werd het (mini) debuutalbum Athens uitgebracht. Vervolgens toerde de band door Griekenland, Italië en Nederland. En stond zelfs nog in het voorprogramma van Anathema en Riverside. Het hier besproken tweede album In Time With Gravity is eind 2016 opgenomen in Noorwegen.
Waar de ep Athens niets meer of minder is dan een mainstream rockalbum, hebben de Grieken op deze schijf forse stappen gezet. Zo is een flinke dosis toetsen en (geprogrammeerde) elektronica aan het geluid toegevoegd. Maar speelt het technisch zeer sterke drumspel, met veel tegendraadse ritmes, ook een grote rol. Gebleven zijn de invloeden van Anathema, Katatonia en Karnivool. Maar door het integreren van elektronica is deze cd zeker interessant voor de liefhebbers van Archive en Riverside.
Na deze schijf vijf keer non-stop te hebben gedraaid kom ik tot de conclusie dat dit album eenvoudig weg geen zwakke broeders kent. Toch laat ik enkele prijspakkers niet ongenoemd. Opener Crossing met een spookachtig elektronisch intro, meeslepend drumwerk, atmosferische toetsen en een haast fluisterend zingende Stavros Markonis. Waves waarop de invloed van Archive voor het eerst tot uiting komt. Het ruim 10 minuten durende titelnummer In Time With Gravity met een zwaar elektronisch intro, repeterende en hypnotiserende toetsen en staccato drumwerk.
Absoluut hoogtepunt is voor mij de muzikale hommage Rotterdam. Het is wellicht het meest elektronische nummer van de cd. Maar ook modern door het ‘drum and bass’ ritme. De melodieuze zanglijnen zorgen voor toegankelijkheid. Naast vervormde zang horen we ook lichte invloeden van de Noorse progband Gazpacho.
Het 23 minuten klokkende drieluik The Stranger sluit het album af. Pt.1 Funeral kent waanzinnig ingenieuze ritmes, Pt.2 Killing heeft met een naar verslaving neigende stroperigheid en een climax in de beste postrock tradities. En Pt.3 Verdict met toetsenwerk en een ritmiek die als het ware onder je huid kruipen.
Is er dan helemaal niets op dit album aan te merken? Nee, of eigenlijk toch wel. Playgrounded heeft de lat met dit album griezelig hoog gelegd. Het lijkt mij niet aannemelijk dat ze In Time With Gravity ooit kunnen overtreffen. Al laat ik mij natuurlijk graag positief verrassen.