Tommy Emmanuel – Accomplice One

Op de albums van de Australiër Tommy Emmanuel staat de vermelding CGP achter zijn naam, Certified Guitar Player. Dat klinkt misschien als een soort Nederlandse Vereniging van Echte Belastingadviseurs (één lid), maar dat is toch zeker niet het geval.
Het was gitarist Chet Atkins die zes gitaristen, waaronder zichzelf, met een forse tongue-in-cheek de titel CGP gaf. Na zijn dood kreeg een van zijn vaste muzikanten Paul Yandell de titel toegekend door Atkins’ dochter en dat was het dan. Ondanks de humoristische noot was de waardering voor collega-fingerpickers die eruit bleek echt.
Tommy Emmanuel voert de titel zoals gezegd ook op zijn cd’s en ook verder is hij er niet vies van er commercieel profijt van te trekken. Kijk maar eens op certifiedguitarplayer.com. Voor mijzelf is Tommy Emmanuel zo’n artiest die ik soms wel en soms niet kan hebben. Ja, de man is akelig vaardig, zeg maar de Steve Vai of Paul Gilbert van de akoestische gitaar, maar soms vind ik het wat té netjes. Dat is een kwestie van smaak. Ik ben bijvoorbeeld dol op akoestische blues, maar dan liefst van de ongepolijste variant. Dat wil niet zeggen dat Emmanuel een vreemde is voor de rockwereld. Zo stond hij in 2017 bij een G4-show op het podium met Joe Satriani en Def Leppard’s Phil Collen.
Op Accomplice One heeft Emmanuel muzikanten uitgenodigd uit allerlei genres voor songs in allerlei genres. Zo kan het gebeuren dat bluesrocker J.D. Simo meespeelt op de cover van Otis Reddings (Sittin’ On) The Dock Of The Bay, zangeres/violiste Amanda Shires op een heerlijke countrybluesversie(!) van Madonna’s Borderline en er een duet is met Dire Straits’ Mark Knopfler op diens blues You Don’t Want To Get You One Of Those. Tommy Emmanuel heeft een ruime smaak – hij is bijvoorbeeld een bewonderaar van Toto’s Steve Lukather en speelt ook rockcovers, zoals hier Jimi Hendrix’ Purple Haze met Jerry Douglas. Een opvallende naam vond ik ook die van ukelelevirtuoos Jake Shimabukuro, met het fraaie “Rachel’s Lullaby”.
Het is niet alleen erg verschillend in tempo en stijl. Soms zijn songs instrumentaal, soms kiest Emmanuel voor een duet, soms laat hij alleen de gast zingen (zoals Rodney Crowell met countrysnik in Looking Forward To The Past). Er is nog een leuk verhaal bij Djangology, een Django Reinhardt-song. Hij gaf een serie gitaarclinics in Cuba met gitaristen Frank Vignola en Vinny Raniolo. Ze besloten het nummer op te nemen en namen alle 80 cursisten mee naar de studio, om te zien hoe dat in zijn werk gaat.
Zoals ik al zei is Emmanuel’s werk doorgaans niet helemaal mijn smaak. Accomplice One ging ik daarentegen alleen maar steeds leuker vinden. Niet alleen is de man een waanzinnige gitarist, hij grasduint door genres, waarbij hij soms polsverstuikende solo’s laat horen waar shredders het angstzweet van uitbreekt, maar hij maakt ook royaal ruimte voor zijn gasten als dat de song ten goede komt. De man leeft gitaarmuziek en de pret is hoorbaar op dit album. Van blues, country en jazz tot soul, pop en rock, het komt allemaal langs en het hoge niveau niettegenstaande is er altijd ruimte voor het liedje.
Tommy Emmanuel komt dit jaar drie keer naar Europa, maar doet daarbij Nederland (vooralsnog) niet aan.
 

Tommy Emmanuel website