Terwijl mijn oude vertrouwde Nijmegen volloopt met Rammstein fans pak ik de trein op weg naar Utrecht. Gelukkig is het binnen bij TivoliVredenburg een stuk droger dan op de Goffertwei in Nijmegen.
Vanavond staat net als in Nijmegen ook in Utrecht de elektronica centraal. Maar daar waar Rammstein het moet hebben van bombast, kracht en visueel spektakel staat ††† (Crosses) juist voor subtiliteit, melodie en (enige) ingetogenheid. Chino Moreno (Deftones) en Shaun Lopez (Far) maken er echter een uiterst aangenaam spektakel van. Chino zingt als in zijn beste dagen. Hij zingt, kreunt, schreeuwt en rapt dat het een lieve lust is. De ruimte die hij krijgt door de rustigere muziek weet hij zeer overtuigend in te vullen. Chino is duidelijk in zijn nopjes want hij rent, springt, swingt en spreekt regelmatig kort met het publiek. Natuurlijk spreekt hij niet te lang want de (voor)geprogrammeerde muziek moet natuurlijk door. Shaun laat zien van meerdere markten thuis te zijn. De elektrische gitaar wordt vaak ook door de elektronica gehaald. Het geeft de gitaar vaak een behoorlijk ander geluid. ††† (Crosses) had voor de makkelijke weg kunnen kiezen door alle aandacht te geven aan de wat snellere en hardere nummers. Die nummers zijn mede door hun toegankelijkheid duidelijk ook vanavond wat populairder. Bijna niemand is ongevoelig voor die heftige en zware beats. Zeker niet als ze net zoals vanavond door merg en been gaan. Toch is het totale geluid uiterst zuiver. Links en rechts zijn sommige details niet helemaal in balans maar dat versterkt alleen maar de live sfeer en gaat niet ten koste van de kwaliteit. Toch is misschien wel de grootste verrassing dat ††† (Crosses) veel aandacht besteedt aan rustigere nummers die je niet zo snel verwacht live, zoals Ghost Ride, het mooie Sensation, Found en Pulseplagg. Dat maakt soms dat de show wat dreigt in te zakken maar door klasbaknummers als Invisible Hands, †his is a †rick, Bitches Brew, Invisible Hand, Vivien, Initation en Pleasure is het publiek zo weer bij de les. Big Youth wordt met inbreng van El-P op videoscherm natuurgetrouw gebracht. Het is wel het enige moment waarop Chino niet helemaal op zijn toppen mee rapt. Het is zo’n beetje het enige smetje waarop we hem kunnen betrappen. Met de eigenzinnige covers Untitled (Interpol) en het jaren tachtig gevoel van Goodbye Horses (Q Lazzarus) begint het duo haar toegift. Met Telepathy en Option worden we net zo eigenwijs als eigenlijk het hele concert is relatief rustig naar huis gestuurd. Conclusie is dat er slechts twee gedreven muzikanten nodig zijn op een mooi opgebouwd podium om de toeschouwer gebiologeerd mee te nemen.
Iets minder enthousiast ben ik helaas over VOWWS. Ligt niet zozeer aan de band zelf maar vooral aan het slechte geluid. De zang was dof en de instrumenten waren niet bepaald perfect op elkaar afgestemd. Het spel was bij vlagen ook nog eens wat roestig. Dat terwijl de muziek het juist moet hebben van melodie en gelaagdheid. Door de sompige mix kwam dat live nauwelijks tot wasdom. De op darkwave en indierock geïnspireerde electro verdient beter. De band krijgt na hun eerste nummer een lauw applaus. Dat weet het drietal (want het duo is voor de gelegenheid aangevuld met een drummer) uit te bouwen tot een bepaalde mate van enthousiasme. Met dank aan de meer uptempo nummers als You Never Knew, The Great Sun, One By One en Essef. Daarnaast helpt de ontwapende houding van vooral Arezo dat de band stijgt in het populariteitsklassement. Helaas, hier had meer ingezeten.