Dat Three Days Grace nog immer erg populair blijkt in de enorme rij voor de 013 die de hoek van de straat omgaat en daar nog even doorloopt. Nog zo’n grote rij treffen we aan bij de merch tafel. Aan het eind van de avond is die dan ook zowat uitverkocht.
Wat opvalt is de diversiteit van het publiek vanavond. Emo meisjes met felgekleurde haardos, metalheads met zwarte shirtjes, brave huismoeders, mannen van boven de vijftig, Polen, Duitsers, Engelsen, Belgen en natuurlijk gewoon Nederlanders vanuit heel het land. Na hun dikke hit, I Hate Everything About you is het duidelijk niet gedaan met het succes van de Canadese alternative / post-rock band. Het optreden vanavond is hun 21e en laatste optreden van de Europese tour. Die sluiten ze dus mooi af.
Waar normaal het voorprogramma van een populaire band vaak gedoemd is om voor een halve zaal te spelen is het al gelijk heel druk bij 10 Years. Deze band uit Knoxville, Tennessee is niet bepaald een vaste gast in ons land, dus het moet prettig voor ze zijn om zoveel volk te zien. Vocalist Jesse Hasek komt op gehuld in een pestmasker wat hij al gauw af zet. Al meteen blijkt het geluid in de zaal niet zo best te zijn vanavond. Voor Jesse’s stem valt dat nog mee, maar de achtergrondvocalen van gitarist Brian klinken alsof hij net een teug van een heliumballon heeft genomen. Gelukkig verbeterd het geluid gedurende het optreden wat, maar perfect is het zeker niet.
De stemming van de band is vrij uitgelaten zoals vaak bij het laatste optreden van een lange tour. Er wordt goed gebruik gemaakt van de grootte van het podium en de 20 jaar ervaring van de band is onmiskenbaar. De bloemlezing uit het post-grunge oeuvre van de band smaakt het publiek prima en ze vinden genoeg bijval bij het verzoek om mee te klappen. Nu moet ik wel zeggen dat ze de slappe, ingetogen cover van Nirvana’s Heart-Shaped Box van me achterwege hadden morgen laten. Ook bij het nummer, waar het allemaal mee begon voor ze, Wasteland, wordt prima gehoor gegeven aan het verzoek om mee te zingen. Afgesloten wordt met nieuwe single The Optimist waarna er nog een reeks van shirtjes en plectrums naar het gretige publiek wordt geslingerd.
Na blootgesteld te zijn aan iets te veel Rammstein door de DJ tijdens de pauze is het best prettig om House Of Pain’s Jump Around te horen als intro voor Three Days Grace. De entree van de mannen is verpletterend en het publiek wild enthousiast. Lang geleden dat ik zo’n opgewonden publiek zag. Nu moet gezegd worden dat frontman Matt Walst een absolute rockster is en één van de laatste meisjesidolen in de harde muziek. Met zijn sluike zwarte haar, spijkerjasje en vakkundig gescheurde spijkerbroek is hij een echt emo idool. Hij is energiek, weet het podium perfect te benutten en zijn stem is krachtig. Wanneer hij ook de gitaar hanteert zoals bij Home vergroot dat zijn rockstar imago nog een beetje meer. De verhogingen op het podium, zoals bij de drumkit geeft hem de mogelijkheid boven het publiek uit te torenen en energieke sprongen te maken. Zijn vertolking van I Am The Weapon is ontzettend krachtig, vooral als hij zijn vingers als een pistool het publiek inricht, marcherend op de verhoging.
Iets minder energiek is het deel van de set waarbij de drums door Neil Sanderson worden ingeruild voor een synthesizer en de hele band op krukjes plaatsneemt voor het ingetogen, gevoeligere deel van de show. Dat er al wat drankjes (in rode plastic bekers die je vaak ziet bij beer pong) bij de mannen ingegaan zijn om de laatste show te vieren blijkt uit de flauwe grappen onderling en het verdere gewauwel over geluiden uit baarden en het drinken van wodka en bier dat de heren bezigen voor dat deel van de set begint. Maar goed, het is ze gegund om ook even wat plezier te hebben. Verder worden deze rustigere, sfeervolle nummers prima te horen gebracht.
Over plezier gesproken. Als we weer midden in een energieker deel van de set zitten doet Matt een opmerkelijk verzoek aan het publiek. Of er wat mensen zin hebben om Just Like You mee te zingen op het podium. Dat blijkt niet aan dovemans oren gericht, want binnen no time staan er twee dames en een heer op het podium. Dat doen ze vol overgave en zo goed dat ze wel in een band moeten zitten denk ik. Groot is mijn verbazing dan ook als ik later van de enthousiaste gastvocalist met petje en Fortarock hoodie hoor dat het in zijn geval in ieder geval niet zo is. Hulde!
Na deze verrassing volgen nog prettige vertolkingen van het nieuwe album Explosion: Neurotic en het gevoelige nummer over hen die ons ontvallen zijn, Lifetime.
De knaller van de avond is natuurlijk hun hit I Hate Everything About You. Daarvoor verdeelt Matt de zaal in twee helften waarbij ieder deel van het publiek een deel van de tekst moet scanderen. Bij Riot weet hij de zaal ook, toepasselijk, prima op te jutten. Dat blijkt ook tot flink wat moshpits en crowdsurfing te leiden. Ik hoor zelfs dat die pit zo heftig was als een Slayer pit van een jongeman die zich in het heetst van de strijd geworpen had. Dat had ik bij een redelijk radiovriendelijke band niet verwacht, maar blijkbaar kwam dat ook een beetje door de onervarenheid van de pitters die daardoor soms net wat teveel kracht in hun duw zetten en over elkaar heen buitelden.
Hoe gedreven de fans zijn blijkt gedurende de hele show. De veelvuldig het publiek ingesmeten plectrums, setlisten en drumstokjes zijn bijzonder gewild. En als Matt even heel dicht bij het publiek komt wordt er door de dames gegild alsof ik bij The Beatles of Backstreet Boys sta. Neemt niet weg dat ook voor de meer casual fan en simpelweg muziekliefhebber dit dit verslag schrijft er genoeg te genieten was. Three Days Grace heeft getoond een dergelijke zaal meer dan waardig te zijn en eigenlijk gewoon klaar is voor het stadion.