13 Steps – A Shattered Diamond

Eind 2011 eindigde ik een recensie met de woorden “Een potentieel smerig vette hardcore band welke de metal invloeden dient te laten varen. Of vice versa.”. Het betrof hier de EP ‘Nothing New, Just Fucking Loud’ van het Harlingse kwartet genaamd 13 Steps. Men verzande op de vier track tellende EP in een losse mengelmoes van metal en behoorlijk cliché hardcore invloeden, en liet daardoor een besluiteloos beeld achter. Zo niet op de nieuwe EP A Shattered Diamond!
Bij het doornemen van de meegeleverde info sheet (fijn artwork btw!) valt al snel op dat er enkele personele wijzigingen hebben plaatsgevonden. Zowel voor de basgitaar als zang hebben de heren twee nieuwe leden weten charteren. Geen idee hoe dit tot stand is gekomen, maar dat het louter positief uitpakt mag gezegd worden. Niels levert gedurende de zes nummers solide werk. Zonde dat het bas geluid wat in de mix verstopt zit. Zeker tijdens een beat down stuk zoals op ‘Cup of Suffering’ had een naar voren geschoven lage bas niet misstaan. Nee, maar dan de zanger. Amai wat een vooruitgang. Erik brult de ruime 14 minuten met een dergelijke overtuiging bij elkaar dat ik aan het einde hunker naar een live performance.
Hoewel de hardcore invloeden op enkele tracks nog zeker de kop  op steken  betreft het ditmaal één  geheel. Een metalcore geheel. Al doet dat niet voldoende eer aan de muziek. Aan diversiteit namelijk geen gebrek op A Shattered Diamond. ‘These Fallen Ways’ levert bijvoorbeeld een portie behoorlijk snelle trash afgewisseld met enkele korte two-step intermezzo’s. Een vernoeming voor de drummer is overigens op de plaats. Snel. Strak. Een genot om naar te luisteren. ‘Cup of Suffering’ kan slechts geschreven zijn om tegen het einde van een show de hele tiefuse shitzooi totaal aan gort te helpen. Resultaat gegarandeerd.
Waar ik mij op de debuut EP stoorde aan de grote diversiteit juich ik het op de opvolger louter toe. Er lijkt beter nagedacht te zijn over het concept en de structuur van de nummers. Hoewel het gehele opname proces in dezelfde studio heeft plaatsgevonden, en dezelfde personen garant staan voor de productie, klinkt deze tweede EP vele malen beter. Alsof de swiffer eens goed over de apparatuur is geweest. Het doffe heeft plaats gemaakt voor een veel zuiverder geluid. Dit komt de agressiviteit en furiositeit waar 13 Steps in excelleert behoorlijk erg ten goede.
Valt er dan werkelijk niets negatiefs te melden? Natuurlijk wel. Het is niet allemaal even origineel. Zowel de tekst als de muziek niet. Ben je zodoende opzoek naar de nieuwe Converge, zoek dan rap verder. Ben je echter op zoek naar een ongegeneerd avondje furieuze (metal)core, dan biedt 13 Steps een van Nederlands beste alternatieven op dit moment!