13 steps – Heaven Descent

Al enige jaren kunnen we niet om het noorden van Nederland heen als het gaat om metal(core). Een legio aan goede (kleine) festivals weet het hoge noorden te vinden en ook het aantal bands is lekker productief. Day Six uit Groningen is (eindelijk) weer bezig met het opnemen van een nieuw album en het Friese Manu Armata bracht eind 2016 een heerlijke EP uit.
In het verlengde hiervan komt ook 13 Steps met een nieuw album. Het vierde product in zes jaar en dat is niet slecht. In de bio schrijft het vijftal: “Verwacht, harder, viezer, lomper, sneller en technischer materiaal op de plaat”. Nu kan een band van alles zeggen, maar het is verdorie nog waar ook.
Ten opzichte van Maleficent Thoughts uit 2015 klinkt de band inderdaad harder, viezer en lomper, maar lagen daar tegenover een meer volwassen en consistent geluid horen. Een geluid dat onder de gemeenschappelijke noemer van de metalcore gepresenteerd wordt, maar veel meer is dan dat.
Invloeden uit diverse andere stijlen worden moeiteloos vermengd met het metalcoregeluid. Soms ligt dat dicht tegen de deathmetal aan in bijvoorbeeld titelnummer Heaven Descent. Een compositie die een lekker uptempo kennismaking is met het album en waarin de combizang van Niels en Erik meteen goed tot zijn recht komt. Dat duale stemgeluid krijgt is toch wel kenmerkend voor het geluid van 13 Steps. Soms leidend maar in Fade To Grey ligt het zwaartepunt juist in een drumgeluid dat de compositie sterk naar voren stuwt terwijl de gitaar de melodielijn mooi vormgeeft en daarmee de richting uitzet voor het stemgeluid van Niels en Erik. In een onophoudelijk pompend geluid wordt de gehoorgang niet gespaard terwijl de compositie naar het einde toe even die extra zwaarte toevoegend krijgt door een zwaardere riff en lager tempo. Dat zwaardere karakter krijgt meer vorm in The Human Abyss en Break The Spell. Een dusdanig zwaar karakter dat ik tot op heden nog niet op het album echt ben tegengekomen. Het neigt eveneens wat naar de deathmetal. De versnelling halverwege biedt juist dat beetje extra.
Thrashinvloeden liggen er weer in There Will Be No Light, terwijl een meer heavymetalgevoel loskomt bij het beluisteren van Onslaught. Voor de rest is het goed raggen in From Heaven We Fall of Iron Cage en is het uptempo headbangen in Fin.
Hoewel het drumwerk van Diederik over de hele linie sterk aanvoelt, krijgt het voor mij in Noose Of Lies wat meer nadruk. In zijn ultrasnelle en ultrastrakke drumwerk wordt hij ondersteund door galopperend riffgeweld waar gitarist Jeljer verantwoordelijk voor is.
Heaven Descent is krachtig en consistent maar zou voor sommigen niet genoeg variatie kunnen bieden. De tussenstukken Septem, Octem en Ambulans Mortuos bieden de rust en de afwisseling in een album dat voor de rest bol staat met genadeloze metal(core) en laat horen dat we enerzijds Friesland niet moeten onderschatten en daarin anderzijds zeker 13 Steps niet.