Kasabian – Velociraptor!

Jawel, je leest het goed. De titel van dit album verwijst inderdaad naar een uitgestorven dinosaurus. Een vreemde naam die wij als luisteraar hoogstwaarschijnlijk   nooit  zullen begrijpen. Dit is nog maar een greep uit de selectie, maar het hele album is gevuld met teksten die bijzonder, en vooral mysterieus zijn. Komt dit mysterieuze dan ook overeen met het muzikale gedeelte van Velociraptor!?
 
De eerste tonen die je zal horen wanneer deze plaat zijn eerste rotaties maakt, klinken vrij luguber. Vervolgd door een trompet wordt het eerste nummer ‘Let’s roll like we used to do’ langzaam ingeleid. Daarna slaat de sfeer om, en wordt het nummer een stuk toegankelijker. Het is belangrijk om te melden dat Kasabian niet vies is van een vleugje psychedelica. De mainstream luisteraar zou sommige nummers daarom ook moeilijker kunnen waarderen.
Verwacht echter niet dat je direct een overdosis psychedelica krijgt toegediend. Veel nummers bevatten wel toontjes of geluidjes die hoogstwaarschijnlijk vreemd in het oor klinken, maar deze worden weer gecompenseerd met pakkende gitaarriffs of doordringende druminvallen. Het beste voorbeeld is het nummer ‘Switchblade smiles’. Een lied dat begint met een dreigende synthesizer, vervolgd door wat zweverige vocalen van Tom Meighan. Het is duidelijk voelbaar dat er een bepaalde spanning wordt opgebouwd, en juist op dat moment slaat de drum hard in. De balans tussen rust en uitbarsting is uitstekend.
Wat dat betreft biedt Kasabian meer dan genoeg variatie. Of je het waardeert dat is een tweede. Opvallend zijn de invloeden die in het album Velociraptor! zijn terecht gekomen. Nummers als ‘Acid turkish bath’ en ‘la Fee verte’ openbaren Kasabians fascinatie voor het buitenland, en ook de trompetten  ‘Let’s roll like we used to do’ lijken rechtstreeks uit Mexico te komen. Een fusie tussen de westerse rockmuziek en het oosterse instrumentale repertoire is niet uitgesloten. Tevens wordt , vooral met ‘la Fee verte’, een knipoog gegeven aan the Beatles. Qua zang lijkt Tom Meighan als twee druppels water op the Fab Four, en ook bevat dit nummer ook tekstuele hintjes naar de populairste Britse band ooit. De zin ‘I see Lucy in the sky’ benadrukt de waardering voor the Beatles wel meer dan voldoende lijkt mij zo.
Al met al valt te concluderen dat Kasabian een behoorlijk divers album aflevert dat een toegankelijke, en een minder toegankelijke kant bevat. Aanstekelijke nummers worden afgewisseld met nummers die meer mysterieuze hersenspinsels bevatten. Zowel als tekstueel als muzikaal is Kasabian een mysterie dat waarschijnlijk uitsluitend door de bandleden zelf valt te ontrafelen. Logisch uiteraard. Je wordt in ieder geval erg nieuwsgierig naar de dinosaurus die dit album mooi een titel heeft weten te geven. Miljoenen jaren na het sterven wijdt Kasabian een complete plaat aan het dier. Wat gaat er in godsnaam om in het hoofd van de bedenker? Hoogstwaarschijnlijk  heeft 99% van de luisteraars geen zin om dat allemaal na te trekken. Dit percentage luisteraars zit namelijk in trans te luisteren naar de heerlijke nieuwe plaat van Kasabian.