18 Miles & Daan Nieboer: Luctor et Emergo

In 2016 waagde ik me aan een cursus Popjournalistiek wat resulteerde in een interview met Daan Nieboer, de frontman van hardcoreband 18 Miles. Het interview belandde in de krochten van het internet. In verband met nieuwe single Millenial Waste dook ik de archieven in en besloot om het interview opnieuw op het internet te plaatsen. Ditmaal op Rockportaal.nl
Als stille wateren diepe gronden hebben, houdt dat in dat je veel kracht nodig hebt om aan de wateroppervlakte te komen. Die kracht heeft Daan Nieboer. Met hardcoreband 18 Miles breekt hij de Nederlandse podia af. De frontman is een geboren podiumbeest en ook een talentvolle producer. We spreken af in zijn studio voor een goed gesprek, veel muziek en een fles appelsap.
Metal maken
Het is rotweer als ik met de 22-jarige geboren Heemskerker vanaf station Sloterdijk naar de studio loop. In het kwartiertje praten we over de metalbands waar we beiden naar geluisterd hebben. Slipknot en Korn komen voorbij. Voor Daan is Linkin Park de vonk geweest.
‘Ik wilde in een band spelen door de DVD van Linkin Park Live in Texas. Mijn oom was drummer en als ik daar bleef slapen, merkte ik dat ze daar veel meer met muziek bezig waren. MTV stond daar altijd aan, bij ons thuis stond Cartoon Network of Nickelodeon aan. Mijn neef liet mij toen die DVD zien en dat vond ik zo vet. Hij brandde een kopie van het debuutalbum Hybrid Theory van Linkin Park voor me. Dat ding ligt thuis nog ergens met een enorme brandplek door het lasertje van het goedkope cd-spelertje, omdat ik het echt helemaal grijs gedraaid heb.’
Sindsdien is hij bezig geweest met muziek. Hij nam gitaarles, alleen kwam zijn gitaarleraar met bluesstukjes aanzetten. ‘Daar had ik dus geen zin in. Ik wilde metal maken. Dus ging ik naar gitaarles om te chillen met mijn gitaarleraar. Voor het produceren heb ik een opleiding aan het conservatorium gevolgd.’
Geen studio zonder lavalamp
Daan heeft de productie van beide platen van 18 Miles gedaan, in zijn eigen studio Cornerstone Audio. Het is een klein stenen gebouwtje in een normale woonwijk. Niemand verwacht dat hier keiharde metal gemaakt wordt. De studio is klein en knus ingericht en alleen de echte benodigdheden zijn aanwezig: geluidsapparatuur, microfoons, laptop, geluidskaart, gitaren, drumstel, lavalamp. Meerdere metalbands hebben hier opgenomen: Hawser, Moments, Viva Revival en Clench Your Fist. In totaal heeft Daan in vier jaar twintig EP’s opgenomen.
‘Ik vind het leuk om mensen te coachen. Als ik de gitarist of drummer een tip kan geven zoals ‘ga iets meer zó zitten, zet meer kracht bij die noot. Ik denk dat daarom de bandjes mij als producer kiezen, omdat ik meedenk. Ik heb een soort autisme (niet officieel hoor) waardoor ik het moeilijk vind om hetgeen wat ik zelf maak uit handen te geven. Dat is één van de redenen waarom ik ook de platen van 18 Miles zelf produceer. De andere reden is simpelweg geld.’
De opleiding aan het conservatorium heeft hij niet afgemaakt omdat hij het gevoel had dat hij daar niet genoeg leerde. ‘Ik had meer het idee dat ik meer leerde als ik gewoon aan de slag ging. De basis heb ik wel geleerd, en daarop ben ik verder gaan bouwen. Het zou arrogant zijn om te zeggen dat ik autodidact ben.’
Autodidact of niet, het talent (en de bescheidenheid) is er.
Retestrakke schop onder je reet
Hij is zestien als hij met 18 Miles begint. Hij begon als gitarist in het bandje One For The Bodycount met de neef die hem besmet heeft met het metalvirus. Door het spelen leerden ze mensen kennen uit Heerhugowaard en die belden hem om te vragen of hij vocals wilde doen in een nieuw bandje. Daan woonde toentertijd in Uitgeest en van Uitgeest naar de oefenruimte in Heerhugowaard is hoeveel mijl? Juist.
‘Ons eerste album Darker Times kwam uit in 2013. En eigenlijk was dat een te vroeg geboren kindje voor ons, we konden er simpelweg niet voor zorgen,’ vertelt hij. ‘Het punt was de drummer. Hij kon de muziek die we schreven niet in de praktijk waar maken. Hij had echt veel tijd nodig om te oefenen. En die tijd nam hij niet. Het was pijnlijk om hem te ontslaan want hij zat vanaf het begin bij de band. Daar zat ik wel mee. Op de nieuwe plaat Revive hebben we een nieuwe drummer Justin en daar ben ik heel blij mee. Die jongen heeft zo’n agressieve slag, hij is wild, bijna ongecontroleerd. Als hij op de snare drum slaat dan hoor ik gewoon dat hij het is.’ De andere bandleden, nieuwe bassist Thijs en gitaristen Jelmer en Mick, maken het hardcoreplaatje compleet. Want Revive klinkt als een retestrakke schop onder je reet. Met nummers als Run, Set Free en Bloom is het album een regelrechte aanval op je net herstelde ruggengraat en nekspieren. De productie is kristalhelder, je hoort ieder detail zonder dat de nummers aan kracht inleveren.
‘Veel van Revive is geschreven in de periode dat ik me kut voelde over de band. Ik was gefrustreerd. Want je schrijft muziek maar als het niet gespeeld kan worden op de manier zoals je het in jouw hoofd hebt, dan werkt de muziek niet. Mijn therapie werkte niet meer.’ En die frustratie, die boosheid zette Daan op papier. Hij maakte er geluid van. Hij gebruikt het negatieve en maakt er tekst en muziek van. De therapeut kan naar huis.
De grijze cirkel van het leven
Op Revive staan twee cruciale nummers Part 1: The Grey en Part 2: Revive. Dit is de kern van Revive en de aankomende plaat(!!!!).
‘Ik zat met een vriend te drinken, en we waren herinneringen aan het ophalen. Het was een toffe avond maar ook emotioneel. Iedereen heeft zijn eigen shit, en ik zat over mijn eigen shit na te denken: de scheiding van mijn ouders, het uiteenvallen van vriendengroepen, het verliezen van je eerste vriendinnetje. Dat maakte zo’n indruk op me. En toen dacht ik aan 18 Miles. En ik besefte dat 18 Miles er altijd voor mij is geweest en dat altijd zal zijn. Daarop zijn die twee nummers gebaseerd. The Grey is de gedachte alles is kut, laat maar, sterf. Bij Revive haal je je ballen tevoorschijn en ga je weer leven. Revive gaat van negatief naar positief. De nieuwe plaat gaat van positief naar negatief.’
De plaat draagt de naam The Grey en komt in november 2016 uit. Ook op vinyl.
‘Ja we zijn van plan om op kant A Revive te zetten en op kant B The Grey. Van negatief naar positief, en van positief weer naar negatief, net als het leven.’
Zolang die afwisseling blijft, kan hij zijn talent als tekstschrijver, zanger en producer zeker ontplooien. Met zijn band en zijn studio ligt de hardcore- en metalwereld aan zijn voeten.
Maar ondanks zijn redelijke bekendheid in de Nederlandse metalwereld is Daan vooral nuchter en heel zelfbewust in wat hij doet. De boodschap van 18 Miles kan hij dan ook goed omschrijven.
‘In het begin was de boodschap van 18 Miles hardcore maken: Fuck wie je bent en wat je doet, ik ben wie ik ben en je accepteert het maar. Maar ik was een puber toen ik hiermee begon en dan zie je alles erger dan dat het eigenlijk is. Later realiseerde ik me dat alle teksten naar mezelf gericht waren, dat ik mezelf aan het oppeppen was om door te gaan. Ik was tegen mezelf aan het schreeuwen wie ik wil zijn, want soms lijkt het  alsof ik een personage speel in een levenslang toneelstuk. Maar dan denk ik nee, je bent zelf de regisseur van je leven, alles ligt in jouw handen. Negatieve energie omzetten in positieve energie, dat is de boodschap van 18 Miles.’
 
Het is een boodschap die met passie gebracht wordt door 18 Miles op Revive.