21 Octayne – 2.0

Met het album Into The Open debuteerde 21 Octayne in 2014. Een stevig album met louter rocknummers die regelmatig in de hoek van AOR geplaatst konden worden. Het album werd positief ontvangen en het vervolg 2.0 kon niet uitblijven. Op het persoonlijke muzikale vlak is er nog wat gewijzigd voor de bandleden. Marco Wriedt heeft besloten om de band Axxis na vele jaren te verlaten en bassist Andrew Lauer heeft 21 Octayne verlaten. Totdat er een constante vervanger is gevonden, zal een vervanger zijn plaats innemen, want Marco (gitaar), Alex Landenburg (drums) en Hagen Grohe (zang) zitten niet bij de pakken neer.
De composities op 2.0 liggen in het verlengde van het debuut Into The Open. Met opener Devil In Disguise zetten ze meteen stevig in. Een nummer dat stevige rock laat horen op een hardrockbasis. Hagen maakt goed gebruik van zijn zangkwaliteiten en laat horen ook in de hogere regionen een flink potje te kunnen breken. De abrupte stilte in het nummer is opmerkelijk, maar wel verfrissend. In Take Me Back zet de opzwepende ritmesectie nog eens flink in. Het accent verschuift naar een geluid dat we, evenals op het vorige album, van Journey gewend zijn. Het aanstekelijke refrein zorgt er voor dat het nummer lekker in het hoofd blijft hangen. Ook in het nummer Tale Of A Broken Child wordt de AOR sound naar voren geschoven. Het nummer duurt tien minuten (waarvan de laatste twee minuten niet echt als nummer meedoen) en geeft gitarist Marco voldoende ruimte om eens flink te accelereren. Dat hij een begenadigd gitarist is, moge al wel duidelijk zijn, maar in Tale Of A Broken Child mag hij dat een prominent opvoeren. Maar niet alleen Marco wordt naar de voorgrond geschoven. Ook drummer Alex Landenburg mag even zijn ding doen. Het instrumentale tussenstuk bevat daarnaast wat reggaeinvloeden. Door deze veelzijdigheid is Tale Of A Broken Child een prachtige afsluiter geworden van het album. Niet alleen dit kleine stukje reggae zorgt voor wat afwisseling binnen het rockalbum. In Take Me Away wordt er eveneens gespeeld met ritmes en stijlen. De onwillekeurige ritmes geven de wat doorsnee stijl een extra boost. En in Love’s Just A Heartbreak Away en Date With Myself komen de bluesy invloeden om de hoek kijken en neigt het naar Whitesnake. Een album zoals dit kan het niet stellen zonder balladachtige nummers. Wanneer je hier van houdt, kom je goed aan je trekken met composities zoals When You Go en Lost. Beide nummers zijn heel meeslepend en laten het warme stemgeluid van Hagen goed tot zijn recht komen. Rock zoals rock behoort te zijn.
2.0 kent eigenlijk alleen maar goedlopende nummers die al snel vertrouwd aanvoelen en die makkelijk in het gehoor liggen. Door de diverse accenten is het tevens een album dat een breed publiek zal en kan aanspreken. Het geluid klinkt op het hele album krachtig en 2.0 is een zeer geslaagd vervolg geworden op Into The Open. 2.0 is, naar mijn idee, succes verzekerd.
[youtube id=”7ONUsYBEieM” align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=7ONUsYBEieM”]