3 Crows – It’s A Murder

De gemiddelde rock liefhebber kent natuurlijk Planet X, Aristocrats en Winery Dogs. Het zijn groepen die een zeer smakelijke (instrumentale) mix van progressieve rock, metal en jazz rock versus fusion produceren. In de slipstream van deze grote namen opereert al jaren Chris Buck. Ik hoor je al zeggen: wie?
Chris Buck begon met muziek maken toen hij 7 jaar was. Hij reisde met een jongenskoor door zijn geboorteland de Verenigde Staten en leerde zingen toen hij 10 jaar was. Tot zijn 17e bleef Chris Buck in koorverband zingen, waarna hij zang ging studeren aan de Universiteit van Arizona. Er volgde een periode van platencontracten en vele jaren van spelen op kleine podia, muziek componeren en opnemen. In 2006 nam hij het besluit om alleen nog maar muziek vanuit de ziel te maken. Zo is zijn fusion/jazz rock album Progasaurus ontstaan. Uitgebracht onder eigen naam. Aan Progasaurus werkten verder Brett Garsed, Derek Sherinian, Virgil Donati en Brian Tichy mee. Zijn tweede album was 3 Crows, uitgebracht in 2012. Net als Progasaurus een album met jazz rock en fusion, maar dan volledig instrumentaal. Hieraan werkten mee drummer Virgil Donati, gitarist Brett Garsed en op enkele nummers Otmaro Ruiz op toetsen.
De uitdaging van Chris Buck bestaat uit wat in zijn hoofd zit om te zetten naar basgitaar en zang, want Chris Buck is bovenal en vooral basgitarist. Muziek heeft het grootste deel van zijn leven bepaald, als ware het een obsessieve passie. Hij speelt al jaren als bassist met Jim Messina (van Loggins & Messina) en recentelijk met Tommy Tutone. Hij werkte een korte periode samen met Allan Holdsworth wat hem veel bracht. Daarnaast speelde hij samen met drummer Jay Setar een gastrol op het Philhelmon album Perpetual Immobile. Waarmee de link met ons land is gelegd.
Nadat de line-up van de band veranderde, werd ook de naam van het trio gewijzigd in 3 Crows. Thans bestaat de band naast zanger en bassist Chris Buck uit Marco Minnemann (drums) en de Australiër Brett Garsed (gitaar). In deze bezetting werd recent het hier besproken album It’s A Murder opgenomen. Een album waarop voor het eerst door Chris Buck ook gezongen wordt. En dat niet onverdienstelijk doet, alhoewel zijn basspel mijn voorkeur geniet.
We horen een Marco Minnemann die zich als de spreekwoordelijke vis in het water voelt. Zijn van nature soepele jazzy stijl past als een handschoen bij muziek als deze. Hij rockt en grooved waar nodig en houdt zich op de juiste momenten in. Het vaak virtuoze gitaarspel van Brett Garsed staat regelmatig op de voorgrond. De man produceert met regelmaat korte en intense gitaarsolo’s en treedt op de voorgrond in mijn favoriete nummers Raven Ways (hoe kan het anders met mijn achternaam) en The Rhythm. Maar dé man op deze schijf is natuurlijk Chris Buck zelf. Regelmatig doet hij qua spel denken aan de legendarische jazz bassist Stanley Clarke en Mark King van Level 42. Zijn overheersende basspel is de rode draad op dit album. Waar doorgaans gitaar letterlijk en figuurlijk de boventoon voert.
It’s A Murder is een mix van progressieve rock, metal, fusion, jazz rock en zelfs funk. De meeste nummers zijn instrumentaal en zijn wat mij betreft de uitschieters op een album wat met gemak mee kan met de zogenaamd groten in het genre.