Agalloch – The Serpent & The Sphere

Hoewel Agalloch al bijna twintig jaar actief is wisten de heren afkomstig uit Portland uiteindelijk met The Mantle (2002) erkenning te krijgen bij een groter publiek. Samen met prima optredens op onder andere Roadburn is er uiteindelijk een weg gebaand naar een groter publiek. En terecht want diverse full length en enkele EP’s later weet deze unieke band nog steeds menigeen te intrigeren. Nu is het na de laatste release, de EP Faustian Echoes (2012), tijd voor de jongste telg genaamd The Serpent & The Sphere. Uitgelezen kans om de zware, desolate en melancholische composities op me in te laten werken en u te voorzien van een review.
De complexiteit en opbouw van de nummers zorgen ervoor dat het behoorlijk wat tijd kost om alles goed te verteren. Eenmaal verteerd heb je ook met The Serpent & The Sphere weer een prachtige plaat in handen waar je wel even goed voor moet gaan zitten om van alle facetten van dit album te kunnen genieten. Hoewel het een complex album is, klinkt het geheel erg organisch en wordt de complexiteit ook geen struikelblok waar je niet doorheen komt. Het is een echte luisterplaat en geen hap snap plaat welke je na twee keer luisteren door en door kent. Typisch Agalloch dus. Persoonlijk zijn dit voor mij altijd de platen welke mij het meest bij blijven.
In huize Agalloch heerst er met deze plaat wederom geen vrolijke sfeer. Integendeel: het is zware kost wat hier ten gehore gebracht wordt. Zware kost waarbij een delicaat gebalanceerde mengelmoes van onder andere (neo)folk, doom, progressief en post black metal wordt gepresenteerd. En met verve want met The Serpent & The Sphere bewijst Agalloch eens te meer dat ze intrigerende nummers kunnen maken.
Met de ruim tien minuten durende opener track Birth of Death and the Pillars of Creation wordt een loodzware, trage en melancholieke compositie uitgevoerd. Het hier op volgend nummer (Serpens Caput) is samen met het Cor Serpentis (the Sphere) en laatste nummer (Serpens Cauda) een intermezzo waarbij akoestisch gitaargetokkel aangevuld met ambient een rustpunt geeft om vervolgens door te stoten naar het volgende lang uitgesponnen nummer.
The Astral Dialogue weet mede door de rust van voorganger (Serpens Caput) een krachtige indruk achter te laten met dito gitaarpartijen. Hierna volgt Dark Matters Gods wat met lekker zware baspartijen uiteindelijk uit weet te monden in een heerlijk slepend mid tempo nummer waar vooral doom- en post black metal invloeden prominent aanwezig zijn. Werkelijk een prachtig nummer. De nummers Celestial Effigy en Vales Beyond Dimension volgen eigenlijk hetzelfde pad als Dark Matters Gods en weten met eigenzinnige composities en intrigerende progressieve gitaarpartijen een heerlijk duister en melancholisch sfeertje neer te zetten. Dit om vervolgens wat feller en sneller van leer te trekken richting het midden of einde van het nummer. Het ruim twaalf minuten durende Plateau of the Ages is in het begin een lekker traag en zwaar nummer en weet naar het eind toe alle facetten welke Agalloch zo uniek maakt uit te werken tot een prachtige climax.
The Serpent & The Sphere is een prachtig album wat na enkele luisterbeurten als een donkere parel kan schijnen. Neem de tijd om dit album op je in te laten werken en je hebt er weer een album bij waar je jaren van kan genieten. Het beste genietbaar voor in de donkere uurtjes: wacht tot de zon onder gaat, doe wat kaarsen aan en laat de donkere, zware, desolate, melancholische muziek van Serpent & The Sphere op je inwerken. Een dijk van een plaat!
Tracklist:
1. Birth and Death of the Pillars of Creation
2. (Serpens Caput)
3. The Astral Dialogue
4. Dark Matter Gods
5. Celestial Effigy
6. Cor Serpentis (The Sphere)
7. Vales Beyond Dimension
8. Plateau of the Ages
9. (Serpens Cauda)