36 Crazyfists – Time And Trauma

Hoewel 36 Crazyfists uit Alaska al twintig jaar bestaat, is Time And Trauma hun eerste album dat bij Spinefarm Records uitkomt en tevens het eerste album na Collisions And Castaways uit 2010. Hoewel hun muziek wordt omschreven als post-hardcore dekt de term metal met een flinke portie grunge de lading ook wel. Basis, vooral op de eerste helft van het album, van alles is een stevig raggend gitaargeluid.
Zeker in het nummer 11.24.22 is dit goed hoorbaar wanneer een flinke geluidsmuur het nummer naar een hoog niveau lift. De grunts/screams/growls stuwen het geheel nog eens flink op. Jammer dat de clean vocals hierbij wat achterblijven. Ook in Swing The Noose en Gathering Bones ben ik niet erg onder de indruk van de clean vocals. De grunt in laatsgenoemd nummer is echter bijzonder heftig en lekker en ook muzikaal valt er genoeg te genieten in het nummer. Ook in de opener Vanish is het genieten van de combinatie van grunts/screams en het overtuigende gitaargeluid. De grunge-invloeden zijn het best herkenbaar in 11.24.11, waarin ook een glimp van southern rock verscholen zit en daarbij komt het grunge-/stonergeluid terug in het verzengende Sorrow Sings. Er is met het zanggeluid dusdanig veel geknoeid dat het geluid teruggrijpt op het geluid van Alice In Chains. Door een onregelmatig ritmestuk halverwege zorgt de band ervoor dat de aandacht zeker niet verslapt. Die wisselingen komen we nog een keer tegen in het stevige Silencer. Nu liggen ze meer onderhuids in de melodie verscholen, maar zorgen eveneens voor de nodige spanning. Zoals eerder vermeld is het gitaargeluid vooral in de eerste helft nadrukkelijk en krachtig aanwezig. In Time And Trauma is het leidend in het langzame tempo van het nummer. De zang hierin is krachtiger dan in andere nummers. In Also Am I borduurt 36 Crazyfists verder op het recept. Het tempo is wat wisselender. Daarna lopen de nummers langzaam naar een wat rustiger vaarwater, waarin Slivers en Swing The Noose richting een meer mainstreamgeluid trekken. Zou me verbazen wanneer deze nummers niet naar voren worden geschoven om op single uit te brengen. Met sluitnummer Marrow laat 36 Crazyfists in ruim zes minuten in een duet nog horen dat ze niet alleen kunnen raggen. Het nummer is rustig van aard, maar wordt gelukkig regelmatig doorspekt met stevigere stukken. Een krachtig einde waarin genoeg warmte in zit om menig winterhart langzaam te ontdooien.
Time And Trauma is mijn kennismaking met deze band uit Alaska en ik ben uiterst tevreden met het resultaat. Het had van mij in de tweede helft wat ruiger gemogen, maar 36 Crazyfists laat horen dat ze ook een groter publiek weten te bereiken met stevige rocknummers. De clean vocals mogen in een aantal nummer wat bijgeschaafd worden, maar het getuigt ook wel weer van een eerlijk geluid dat de band neerzet. Ik geef ze het voordeel van de twijfel en zal het album nog wel een aantal keer afspelen, want het spreekt wel aan.