42 Decibel – Hard Rock N' Roll

Hard Rock N’Roll is de eerste volledige cd van 42 Decibel. Een kwartet uit Argentinië dat absoluut geen salsa of latinoachtige muziek speelt. Het is zuivere Old School dat de klok slaat bij dit viertal. De band is opgericht door drummer Nicko Cambiasso en zanger Junior Figueroa, die volgens mij de zuivere reïncarnatie moet zijn van Bon Scott. Dat de drummer Cambiasso de drijvende kracht is achter de band en het geluid is meteen duidelijk wanneer je de nummers beluistert.
Het is veilige rock and roll met hardrockinvloeden met een retestrakke ritmesectie. Wanneer de jongens een stickertje plakken op de cd met het opschrift “unreleased b-sides of AC/DC” verkoopt de cd geheid als warme broodjes (terwijl niemand het in eerste instantie op zou merken). De invloeden liggen dan ook in bands als AC/DC, Rose Tattoo en ZZ Top. De tien standaard nummers op de cd luisteren makkelijk weg, terwijl er een kans ligt dat eentonigheid om de hoek komt kijken. Doordat Billy Bob Riley regelmatig zijn slide gebruikt, krijgt het geluid toch een ander accent. Het accent verschuift ook in een nummer als The Real Deal waarin het nummer zich op een gegeven moment verplaatst naar alleen bass (Chris Marck Towers) en drum om toch weer terug te keren naar de basis van het nummer. In Addicted To Rage versnellen ze op een gegeven moment en krijgt Riley de ruimte om een lekkere solo uit zijn gitaar te persen. En dat doet hij met verve, evenals in het uptemponummer Rocker Soul. Tempo ook in Drinkin’Margaritas, hoewel dit nummer zich niet mag scharen onder de bijzonder aangename nummers. Ook Smokin’Fire wordt wat gekenmerkt door een knullig geluid. Uitschieters daarentegen zijn er wel degelijk te vinden op dit schijfje. Het nummer Take Me, dat qua ritme overeenkomsten vertoont met het I’ve Got The Jack van Old Schoolmeester AC/DC, is een op bluesrock georiënteerd nummer dat zich door het moeras lijkt te worstelen. Ook I’m Gonna Give You All is een nummer dat boven het maaiveld uittorent. Het nummer is gebouwd op een ferm basisritme met het gitaargeluid er al riffend en jengelend overheen. 42 Decibel hebben met Hard Rock N’Roll niet het wiel uitgevonden, maar ze weten het verleden degelijk neer te zetten in solide composities die staan als een huis en toch klinken als een klok. De twee bonustracks zijn voor mij geen meerwaarde, maar de basis mag ik graag beluisteren.
Absoluut niets nieuws onder de zon, maar hardrock en rock and roll staan wel weer op de agenda en over de uitdrukking “oude wijn in nieuwe vaten” heb ik in dit geval niets te klagen.