Keb’ Mo’ is bekend om zijn spel op akoestische slidegitaar. Op That Hot Pink Blues Album is hij verrassend genoeg juist in een wat soulvoller setting te horen. Zestien tracks lang hoor je zoetgevooisde zang, in beschaafde, tot in de puntjes afgewerkte blues met elektrische gitaar en veel Steely Dan-achtige toetsen. Als Robert Cray op zijn commercieelste momenten, of Chris Rea juist op zijn meest bluesy momenten.
Zijn band bevat één zeer ervaren kracht, bassist Stan Sergeant, die bijvoorbeeld speelde met Leonard Cohen, Barry Manilow en Al Jarreau. Toetsenist Michael B. Hicks en drummer Casey Wasner – co-producer van dit album met Keb’ Mo’ – zijn jonge honden uit de Nashvillescene die inmiddels al een aardige reputatie beginnen op te bouwen.
Verwacht geen gillende solo’s of moddervette riffs, Keb’ Mo’ is altijd al ingetogen en hij is op That Hot Pink Album op het gladde af. Dat neemt niet weg dat de band erg strak is, en het gitaarspel van Keb’ Mo’, met veel fingerpicking, erg goed. Het is ook een mooi overzicht van zijn oeuvre, want hoewel de nadruk ligt op zijn laatste album BLUESAmericana, zijn er ook tracks van de vroegste albums te vinden. Wel ongewoon voor een bluesartiest: geen covers, waar Keb’ Mo’ die op zijn studioalbums wel degelijk uitvoert.
Het mag dan behoorlijk braaf zijn op dit album, een song als “More Than One Way Home” heeft een refrein met universele aantrekkingskracht – en dat is gelijk de kracht van Keb’ Mo’. Zelfs als je zoals ik in je achterhoofd blijft denken dat een gierende solo ook wel fijn zou zijn moet je aan het eind van That Hot Pink Blues Album toch concluderen dat het tot het einde aan toe blijft boeien.
Morgen op Roots In The Park staat Keb’ Mo’ als voorlaatste geprogrammeerd. Perfect tijdstip om met zijn allen mee te deinen. Een dezer dagen een verslag van dat optreden en de andere zeven op op Roots In The Park.
Keb’ Mo’ website