18 Miles en jezelf kunnen verliezen in muziek: een interview met frontman Daan Nieboer

Met Millennial Waste laat 18 Miles dit jaar voor de tweede keer van zich horen. Na het duistere The Grey gaat de band meer de melodieuze kant op en kijkt frontman Daan naar de wereld om zich heen in plaats van naar zijn binnenwereld. Tijd om de man eens aan de tand te voelen.
We spreken af in ’t Kooltuintje, de metalkroeg van Alkmaar. Het is meer dan anderhalf jaar geleden sinds het vorige interview en er is in de tussentijd veel gebeurd met 18 Miles en met Daan. De band heeft The Grey uitgebracht, Daan is nu automobilist, ze gaven een grandioos optreden in de uitverkochte kleine zaal van de Melkweg, en ze hebben getoerd met de Franse band LANDMVRKS afgelopen zomer. ‘We zijn echt beste vriendjes met die band geworden dat is echt leuk. Ze maken metalcore, hardcore en deathcore en ze pakken alle beste stukjes daarvan. Heel tof je hoort alles bij elkaar komen. We hebben echt een goeie band met die jongens.’

Kun je iets meer vertellen over de lyrics in Millennial Waste?
Ik was op vakantie en toen kwam ik erachter dat een heleboel mensen heel veel dingen missen. Iedereen maakt zich druk over dingen die helemaal niet relevant zijn, zoals Facebook of Youtube. Ze maken helemaal niet meer mee wat er in hun leven en de wereld om hen heen gebeurd. Mensen zoeken naar iets waar ze maar heel even blij van worden en zijn helemaal de dingen vergeten waarvan ze echt blij worden.
Hoe is de samenwerking met Dreambound Music tot stand gekomen?
Wij zijn tijdens de single Set Free vorig jaar benaderd door Dreambound en hebben ze nu zelf benaderd. We hebben een hele goede promo dankzij hen. Ook hebben we samengewerkt met Daan Holthuis (die heeft meegewerkt aan de releaseshow in de Melkweg), die is voor zichzelf begonnen. Hij heeft een PR& marketing bedrijf HOLTH en wij zijn zijn eerste klant. Ik ben supertrots dat hij een eigen bedrijf heeft opgezet.
Het wordt tijd voor een verzoeknummertje vindt Daan en oppert de band Vein, een Amerikaanse hardcoreband die door het Youtube-kanaal hate5six perfect is vastgelegd tijdens het This Is Hardcore festival. Het publiek gaat zo los op de muziek dat je je als concertbezoeker afvraagt of je bij een muziekconcert aanwezig bent of bij een MMA wedstrijd. Daan heeft hier een duidelijke mening over.
‘Ik zag dat het publiek er meer op uit was om elkaar te mishandelen. Dat vond ik raar, dat waardeer ik niet. Naar mijn mening moet het een hardcore show blijven en moet het een outlet voor mensen zijn, een uitlaatklep.
Waar ligt voor jullie de grens?
‘Waar beatdown-hardcore begint daar ligt voor ons de grens. Iemand een pak rammel geven, is niet de intentie van muziek.
Wat is dan de intentie van muziek?
Jezelf kunnen verliezen in de emotie, dat is het voor mij. Dat wanneer de muziek afgelopen is dat je elkaar aankijkt en zoiets hebt van ‘wat was dat vet he’. Je moet er niet zo op ingaan dat je mensen gaat aanvallen. Dat is raar, je komt daar voor iets gemeenschappelijks. Op de werkvloer kun je ook niet iemand in elkaar slaan. Als jij muziek aan hebt in de trein dan ga je toch ook niet je medepassagier een beuk verkopen? Waarom zou je dat wel doen tijdens een optreden? Wij hebben laatst een show stilgelegd omdat er bijna gevochten werd. Je mag wel pitten heel graag maar wees respectvol. Daar ligt voor mij de grens.
Hoe was het om op te treden in een uitverkochte Melkweg?
Ik heb mijn allereerste optreden in de Melkweg gezien. Parkway Drive, Suicide Silence en Bury Your Dead. Was zeker 10 jaar geleden. Ik zat net in een bandje maar dit ging harder dan ooit. Ik dacht wat gebeurt hier. En jaren later sta je zelf op het podium. Was heel bijzonder. Toen ik 12 of 13 was vroeg iemand aan mij wat was het gaafste wat ik zou willen met de band en toen ik heb gezegd ‘in een uitverkochte Melkweg optreden. Heb ik nooit bij stilgestaan, besef ik me nu pas.
Wie heeft de video gemaakt voor Millennial Waste?
C’est moi. Met een iPhone. Ik was nieuwsgierig geworden naar hoe dat nou zit met video’s maken en toen kocht ik voor een prikkie een iPhone een lens en via een appje kon ik aan de gang. De coverart van Millennial Waste is m’n broertje. Ik vroeg ‘m of hij even model wilde staan en hij zei ja hoor, en toen hebben we een paar foto’s gemaakt.
Wat betekent de coverart voor jou?
Letterlijk een lege huls, in een lege huls, in een lege huls. Mensen laten zichzelf niet zien. Ze zijn bang om zichzelf te laten zien. Ze durven de realiteit niet te erkennen.
Hoe kijk je terug op The Grey?
Heel tevreden. Omdat ik nog steeds vind dat het een vette plaat is.
En zijn er nog plannen voor een nieuwe plaat?
Er zijn wat geraamtes voor nieuwe nummers maar we zijn nu vooral bezig geweest met Millennial Waste. Binnenkort gaan we aan de slag om alle ideeën verder uit te werken.
We hadden het net over de liveopnames van Vein tijdens het This Is Hardcore Festival. Is dat festival niet iets voor de band?
Ja dat zou echt een droom zijn.
Misschien beetje een gevoelige vraag maar hoe ontving je het nieuws over Chester Bennington van Linkin Park?
Ik was met mijn vriendin samen en die zei het. Eerst dacht ik dat het een hoax was maar toen ik ging zoeken zag ik dat het waar was. Ik heb nooit begrepen dat mensen van stuk konden raken door een zelfmoord van een celebrity. Nu begrijp ik dat wel. Linkin Park was voor mij heel belangrijk zonder die band had 18 Miles waarschijnlijk nooit bestaan.
We lassen een plaspauze in. Linkin Park was de eerste metalband die Daan ooit hoorde en zag. Door Chester wilde hij in bands spelen, teksten schrijven en frontman worden. Het is overduidelijk dat het overlijden van de man hem zeer doet.
Bij terugkomst bestellen we een biertje en misbruiken het gastenboek van ’t Kooltuintje. Het is 10 minuten stil als we beiden iets tekenen op de witte bladzijde. Als ons kunstwerk ondertekend is, vraag ik Daan of hij nog tips heeft qua bands of platen.
Goed dat je dat vraagt. We hebben een playlist in Spotify 18 Miles & Friends. Daar vind je alles waar we naar luisteren en wat ik heb geproduceerd. Het is een lijst vol bands die we echt vet vinden dus beluister ‘m, sla ‘m op.’
We nemen nog een laatste biertje en praten wat na. Het blijkt dat Daan zich niet bewust is van de kracht en wijsheid die hij in zijn lyrics tentoonstelt. Dat mensen zich herkennen in zijn teksten en daardoor bijvoorbeeld uit een depressie komen is bijzonder. Maar dat iemand zoiets kan bewerkstelligen door alleen pen en papier is verwonderlijk.