Het album opent ijzersterk met de compositie French Rock Revolution. De band zet daar een geluid neer dat als het Franse antwoord op AC/DC gezien kan worden. Een opzwepende ritmesectie speelt onophoudelijk de rest vooruit. Daartussen wordt er flink geriffd en geragd op de gitaar om de basis van een solide extra laag te voorzien. Door het refrein aantrekkelijk en gemakkelijk te houden, voel je je meteen verbonden met geluid van 58 Shots. Dit is een compositie dat het zeker live goed gaat doen. De rock uit de jaren zeventig is ernstig beïnvloed door de blues en dat wordt duidelijk in bijvoorbeeld I’m Sorry. Een compositie die in het verlengde ligt van een band als Black Stone Cherry, maar 58 Shots moet dan toch nog wel gezien worden als het kleine broertje van BSC. Ook Devil In My Room en Certhified Thief zijn rockcomposities op een leest van blues met het hammond orgel als belangrijke factor.
Met de Zeppelin Song is een eerbetoon aan Led Zeppelin tastbaar aanwezig. Een sterke riff is de basis voor dit geschiedkundig muzikaal lesje. Een riff die zorgt dat er genoeg groove in zit. En over grooven hoef je 58 Shots weinig te vertellen. Het is allemaal niet zo heel snel, maar de groove is alom vertegenwoordigd in de riffgerelateerder rock van The End Of The World of in The Unstoppable Man waarin gitaar en bas extra geaccentueerd naar voren komen.
Daar tussendoor is er ruimte voor (relatieve) rust in het prachtig akoestisch neergezette Like The Son You Want Me To Be dat op de juiste momenten krachtig wordt opgebouwd of Man Of Sorrow dat enigszins aan The Black Crowes doet denken. Tegengesteld is er dan ook het uptempo Resurrection waarin het drumwerk weer sterk aanwezig is, maar waar het gitaargeluid ook danig de ruimte krijgt.
French Rock Revolution is een mooi exemplaar van rock ’n roll zoals het heeft bestaan en nog altijd doet. Met gevoel voor de jaren zeventig rock heeft 58 Shots tien pure rockcomposities opgenomen die gekruid zijn met een flinke dosis blues en waarvan het titelnummer subliem is.