Shining was nooit een band die binnen de lijntjes kleurden. Ze stonden aan de wieg van het zelf uitgevonden genre Blackjazz en wisten met ieder album weer vriend en vijand te verrassen. Met One One One en International Blackjazz Society was er wel al wat kritiek van fans die vonden dat het allemaal wel erg toegankelijk en poppy werd. Die fans zullen zeker niet blij worden van het nieuwe album Animal, want hiermee gaat Shining weer een flink aantal stappen verder in deze ontwikkeling.
De echte fans zullen echter niet geheel verbaasd zijn want tijdens het optreden in september vorig jaar liet de band al het een en ander horen van dit album. De stap richting songs met een kop en een staart is voor een band als Shining ook een gedurfde en laat daarmee ook de experimenteerdrift zien, al zal niet iedereen dit met mij eens zijn.
De band klinkt op Animal als een totaal ander beest. Weg zijn de maniakale uitspattingen en avant-garde jazzy experimenten. Wat er dan voor terug is gekomen? Een Jørgen Munkeby die enorm gegroeid is in zijn zang. Ja, het klinkt gelikt, maar ook oh zo goed. En we krijgen daarnaast vooral heel veel goede songs voorgeschoteld. De eerste track is direct een klapper van jewelste die duidelijk maakt waar Shining 2018 voor staat. 80’s synths, tomeloze energie en verslavend pakkende melodieën. Het refrein krijg je onmogelijk uit je hoofd en blijft daar ongetwijfeld nog lang spoken. Het navolgende Animal was al een tijdje geleden uitgebracht en kan zich meten met de sterke opener qua energie en pakkende melodie. My Church maakte tijdens het optreden vorig jaar op mij al grote indruk en overtreft deze verwachting op mij zelfs met gemak. Het zorgt ervoor dat je onmogelijk stil kan blijven zitten en al snel brul je het nummer uit volle borst mee.
Op When The Lights Go Out gaan mijn gedachten uit naar Voltbeat en Metallica ten tijde van Load/Reload, wie had dat ooit gedacht te lezen bij een review van Shining? Raar maar waar…
Everything Dies was al een jaar geleden losgelaten op het publiek, ook deze track rockt de pan uit en laat een bijna dansbare Shining horen. Hierna worden we getrakteerd op End een song die in eerste instantie simpel lijkt, maar door zijn gelaagdheid meerdere luisterbeurten nodig heeft om volledig tot zijn recht te komen.
Het album sluit af met Hole In The Sky die de band op zijn gevoeligst laat horen in een heus duet met de Noorse zangeres Linnea Dale die destijds door de Noorse editie van Idols doorbrak. Metershoog kippenvel is het resultaat.
Shining balanceert met Animal op het randje tussen kunst en kitsch, maar blijft daarbij eigenlijk de gehele tijd aan de goede kant van de streep en dat is knap. Na verschillende luisterbeurten kan ik concluderen dat Animal hoog in mijn eindlijst van 2018 komt en ik mij graag weer door Shining laat verassen met het volgende album, ik kan niet wachten!