7 Miles To Pittsburgh klinkt lekker internationaal, maar is hartstikke Nederlands. Bassist Martin Helmantel (Elegy) en drummer/gitarist Joris Lindner (drummer bij stonerrockers Komatsu) kenden elkaar uit Eindhoven en kwamen bij elkaar om samen eens wat te schrijven. Dat bleek wonderwel te gaan, dus vroegen ze zanger Andrew Elt – okee, Engelsman, maar jarenlang frontman van Sleeze Beez en de laatste jaren vooral in Nederlandse coverbands naast zijn werk als tourmanager voor o.a. Walter Trout – of hij er wat mee kon. Hij kreeg van Helmantel en Lindner de ruimte om met de ideeën te stoeien, waarna het tussen alle werkzaamheden door werd opgenomen.
Het laatste puzzelstukje was de naam. Tegenwoordig moet je niet alleen rekening houden met andere bands, maar ook met de beschikbaarheid van domeinnamen. Uiteindelijk werd het als parafrase op een songtitel 7 Miles To Pittsburgh. (Elt daarover:”Vijf kilometer naar Helmond klinkt niet rock ‘n’ roll.”)
7 Miles To Pittsburgh klinkt als naam wèl rock ‘n’ roll en de muziek doet dat ook. Het is geen hairmetal, geen prog, het is bluesy hardrock alsof de jaren zeventig nog niet afgelopen zijn, zonder dat Led Zeppelin of Deep Purple nog eens dunnetjes worden overgedaan. Hooguit het gevóel van die bands. In de jaren tachtig werd rock een formule van songwriting en productie terwijl in de decennia daarna bands steeds meer in krappe hokjes geduwd werden. In de jaren zeventig lagen metal, blues, southern rock, funk en progressieve rock vaak in elkaars verlengde en was het combineren ervan geen buitenaards concept. Het is fijn om te zien dat er ook heden ten dage bands zijn die die kunstmatige grenzen loslaten en simpelweg lekkere rocksongs willen schrijven.
Samen met toetsenist Will Maas, die met zijn Hammondorgel een fraaie laag toevoegt (alleen opener “Same Size Soul” al!) zijn tien songs opgenomen. Allemaal zo’n vier tot zes minuten lang, maar als het nummer erom vraagt laten ze de formule coupletje-refreintje-coupletje ook rustig los, bijvoorbeeld voor een proggy intermezzo in het nummer Pittsburgh. Het is heden ten dage een stuk makkelijker om een goed geluid te krijgen, maar de heren hebben de instrumenten voor zich laten spreken en er geen koptelefoonproductie van gemaakt. Zo krijg je meer ruimte in de composities in plaats van zo’n onophudelijk bombardement van je trommelvliezen. Zo komt ook de overgang van couplet naar refrein in Lost & Found veel harder (en prettiger) naar binnen. Soms begint een track rustig als aanloopje naar een lekkere rocker (Jambalaya), maar met 21 Grams laten ze horen ook een echte ballad in huis te hebben, met een verrassend proggy karakter.
Wat Elt en Helmantel kunnen weten we al door hun eerdere werk en beiden zijn ook hier in topvorm. Joris Lindner was voor mij de grote onbekende. Hij mag dan nog geen volstrekt herkenbare eigen stijl hebben ontwikkeld, hij weet wel een verrassend gevarieerd geluid neer te zetten, zowel in de ritmepartijen als in de solo’s. Hij blijkt heel wat in zijn mars te hebben. Wat ook heel knap is, is hoe het geheel klinkt. Geen moment heb je het idee dat hier met beperkt budget, zonder platenmaatschappij en zonder uitgekiende strategie een plaat in elkaar gezet is. 7 Miles To Pittsburgh klinkt niets minder dan welke grote release dan ook en dat maakt de prestatie alleen maar groter wat mij betreft.
Vanaf eind november zijn er alvast wat optredens gepland. Mij lijkt een complete tournee met VandenBerg’s Moonkings volstrekt logisch, als dat allemaal te regelen is. Dit album laat horen dat ze het materiaal hebben om een ouderwets lekkere pot hardrock neer te zetten, die ook nu én over twintig jaar nog lekker klinkt.
Wát een lekkere plaat is dit! Het is pas september, maar het is al flink dringen in mijn jaarlijstje…
7 Miles To Pittsburgh – 7 Miles To Pittsburgh
(Eigen beheer)
7 Miles To Pittsburgh website