Het eerste nummer zet je even vakkundig op het verkeerde been met een doom-achtig geluid. Als dan het titelnummer, Olivia Neutered John start met een gesproken intro barst het grindcore gebeuren los. Razendsnelle blastbeats, dito riffs en diepe grunts . De hoogtepunten zijn de nummers waar het gaspedaal soms even wordt losgelaten zoals op het begin van Cisterhood Of The Jackal. Die momenten laten horen dat de heren best wat lekkere riffs in huis hebben en het niet alleen met korte halen snel thuiskomen is. Over korte halen gesproken; het kortste nummer duurt 11 seconden, dan snap je meteen hoe het mogeiljk is een album met 31 tracks te maken.
Tekstueel gezien lijkt het op het eerste gezicht misschien een beetje de pornogrind-toestanden met een hoog poep- en piesgehalte. Echter, als je goed luistert zul je ontdekken dat hier ook wel wat misstanden als het gaat om homofobie etcetera aan de kaak worden gesteld.
De kracht van dit album zit hem dan ook in de verschillende andere invloeden uit genres als sludge, doom, stoner, thrash en vooral death metal die in de nummers doorsijpelen. Het zijn die invloeden die het album spannend houden. Knap dat deze band eigenlijk slechts 1 lid kent; Dick “Bastard” Weeks. Het grindcore publiek is natuurlijk een specifiek publiek en die zullen dit album prima kunnen waarderen. Mocht het doorgaans niet je genre zijn maar je deinst niet terug voor wat stevigers en ontoegankelijkers als een Delain of Volbeat kan dit een interessante introductie zijn in het genre.