Komt natuurlijk wel bij kijken dat ik er dan ook geen ‘moer’ van begrijp en het kan nog vreemder, want naarmate het album vordert merk ik dat ik, wel fonetisch, de nummers meezing. Zeker in het uitstekende nummer L’ere Du Verseau waar keiharde deathmetalmomenten worden versmolten met melodische stukken. Deze combi ligt wel aan alle nummers ten grondslag maar liggen in L’ere Du Verseau en het epische slotstuk Retour Vers La Lumière duidelijk aan de oppervlakte. Alles sowieso in de zesde versnelling want het is één brok dynamiet op Retour Vers La Lumière. Ze zijn genadeloos in Bon Bien, Bon Mal en in Les Ombres De La Perdition. Het algehele gevoel wordt niet in het minst gestuurd door het uitstekende drumwerk van Arn Waldan. Deze jongen bezit een tomeloze energie en zou een voorbeeld kunnen zijn voor menig (professioneel) metaldrummer. De rauwe strot van Julien is daarnaast debet aan het krachtige geluid van de band. De onderliggende snelle stroom die de basis vormt van een aantal composities wordt in Richesse Humaine aardig afgeremd door de zware riffs van Tadz en Kaiin. Die dubbele genadeslagen maken van Retour Vers La Lumière een bijzonder goed album waarbij het retestrakke Opprimes en L’aube Des Princes positief opvallen. Alle nummers ademen kracht en snelheid en er is geen moment dat het niveau enigszins inzakt; sterker nog! Naarmate het album vordert lijken de decibels en de energie evenredig toe te nemen. Het had echt geen tien jaar mogen duren voordat dit album op de markt komt, hoewel ze misschien hun tijd ver vooruit waren en nu de juiste band op het juiste moment zijn. Met 2016 in het verschiet zou ik ze heel graag eens een liveset willen spelen, want volgens mij krijgen zij ieder dak eraf.
