Bij de originele release van ‘Grande Rock’ in 1999, kende ik The Hellacopters nog maar een dik jaar. In dat jaar waren de voorgangers ‘Supershitty To The Max’, ‘Payin’ The Dues’ en ‘Respect The Rock’ reeds snel aangeschaft en al veelvuldig gedraaid. Ditzelfde lot zou deze plaat ondergaan; dit was nog meer Kiss-gehalte dan voorheen, dus de band kwam bij mij op een nog hoger voetstuk en de band werd nog meer gedraaid.
Deze release bestaat uit twee albums en heeft een nieuw jasje met zowel het oude als alternatief artwork. De eerste is de originele plaat zoals die in 1999 uitkwam. Het tweede album is compleet geremixt door Michael Ilbert met gebruik van de originele mastertapes en ge-remasterd door Henke Jonsson. Dregen heeft enkele gitaarpartijen (waarschijnlijk partijen die oorspronkelijk door Boba en tijdelijk vervanger Mattias Hellberg zijn gedaan) opnieuw ingespeeld, en de balans tussen de instrumenten is bijgesteld. Volgens Nicke lagen de gitaren wel erg bovenop in de originele eind mix.
Als probleem had ik dat zelf nooit gezien; op het album knalt het de boxen uit en ook live was de latere tandem Nicke en Strings gewoon regelrecht vuurwerk! Wanneer je mensen een keer erg prettig gesproken hebt, ben je misschien ook niet helemaal objectief; een interview ergens in 2002 met Nicke, Strings en Boba was namelijk erg gezellig geweest. Hoewel ik Dregen als gitarist ook altijd erg heb kunnen waarderen, is mijn sympathie en bewondering voor de beste man sinds mijn eerste kennismaking en interview met hem op Helldorado vorig jaar, nog meer gegroeid. Dregen was natuurlijk wel de originele Hellacopter, maar omdat Strings naast Nicke mijn eerste overweldigende live kennismaking was, moest ik eerst even wennen. Zowel live als op de plaat, zijn beide mannen een perfecte aanvulling op Nicke, zo was mij al duidelijk geworden, en dit album bewijst het nog eens.
Hele grote verschillen zitten er niet tussen de twee versies; over het algemeen zit er iets minder (schel) hoog in de nieuwe mix en zijn de gitaren iets “warmer” en “droger”. Gelukkig zijn ook in de re-mix die heerlijk gierend inkomende solo gitaren inclusief down-bend noten nog steeds optimaal aanwezig en hoorbaar. Her en der zit er een ander lijntje of accentje, of is iets weggelaten of toegevoegd. De “nieuwe” koebel in de tweede maat ‘The Devil Stole The Beat’ viel wel direct op. Ook de iets te vroege fade-out van ‘Welcome To Hell’ is eigenlijk een beetje jammer; ze hadden ook alleen dat laatste plienkje van de piano weg kunnen laten. Dat analyseren leidt overigens wel direct naar de conclusie dat dit album echt nooit verveelt, en gewoon een wereldplaat is. De nummers op deze plaat zijn gewoon allemaal helemaal top en tijdloos. Ze hebben ooit een album de titel ‘Rock & Roll Is Dead’ meegegeven, maar niets blijkt minder waar. Niet voor niets zijn nummers als ‘Move Right Out Of Here’ en ‘The Devil Stole The Beat’ nog steeds verzekerd van een plekje op de live setlist en worden deze “klassiekers” steevast door het voltallige publiek meegeschreeuwd.
Wellicht is ‘Grande Rock’, samen met ‘Disappointment Blues’ en ‘High Visibility’ ook wel de gulden middenweg tussen de (voor sommige luisteraars) te gruizige vroege albums, en de (volgens anderen) te nette latere albums. In dat geval zal de iets meer uitgebalanceerde re-mix denk ik net iets meer aansluiten op de wensen van de aanhangers van het latere werk. De echte liefhebbers zullen ook dit album hoe dan ook erbij willen hebben; de beperkte blauw/wit versie was ik in ieder geval al weer te laat voor (drie of vier dagen de Facebook pagina niet gezien en hij was al uitverkocht, zoals elke keer bij die limited editions; ik baal nog van die ‘Through The Eyes Of ‘10” waar ik meer dan het dubbele voor heb moeten betalen). Ook wanneer je eens iets zou willen uitproberen van deze band, is dit album als muzikale dwarsdoorsnede van hoge kwaliteit trouwens een verantwoorde keuze. En voor het compleet maken van de vinyl verzameling is deze optie voordeliger dan te proberen de plaat uit 1999 te vinden.