Editors, de band rondom zanger Tom Smith is weer in ons land. De band is ondertussen een vaste waarde geworden in het festivallandschap, Zo speelde Editors al op Pinkpop, Lowlands, Vestrock, Dauwpop en Best Kept Secret. Stiekem was dan ook de band vaker op het podium van een festival te vinden dan in een reguliere zaal. Om deze balans wat recht te trekken streek de band voor twee shows neer in AFAS Live in Amsterdam.
Als support heeft Editors de hulp van Wings Of Desire ingeschakeld, een groep uit het Britse Stroud. Sommige bandleden zou je nog kunnen kennen van hun vorige rockband INHEAVEN, maar nu tapte Wings Of Desire uit een geheel ander vaatje. Wings Of Desire trakteerde het publiek in de AFAS Live op de nodige soundscapes die werden voorzien van teksten die als spokenword door de grote zaal klonken. Met boodschappen zoals Choose Life was de vergelijking al snel gemaakt met de soundtrack van Trainspotting en dat zou niet de enige vergelijking zijn met die soundtrack. Zo ademde Wings Of Desire de muziek uit de jaren ’80 en zo dachten we ook al snel aan David Bowie en Joy Division. Meezingen was er dan ook niet bij, wel een mooie trip om op mee te dwalen. Wings Of Desire was erg vereerd om met Editors op pad te zijn en enorm onder de indruk van de grootte van deze zaal. Naar eigen zeggen was het dan ook de grootste zaal waar ze tot nu toe hadden gespeeld.
Bij eerdere shows van Editors werd de formatie wel eens verweten dat men nogal langzaam op gang kwam en dat frontman Tom Smith nogal statisch op zijn plek bleef staan. Daar was vanavond in AFAS Live weinig van te merken. Is de dosis energie die de band bij een eigen show wil geven dan zoveel groter dan tijdens een festivalshow? Vanaf de eerste de tonen van opener Two Hearted Spider leek Editors helemaal los te gaan en had dan ook het publiek meteen te pakken. Een uitzinnige menigte leek werkelijk alle tekstboekjes te hebben bestudeerd, het werd meezingen van het eerste tot het laatste woord. Editors heeft natuurlijk ook hun naam al lang en breed bewezen, het aantal optredens in Nederland is inmiddels al lang niet meer op twee handen te tellen.
De band speelde een energieke set, we zagen hoe de heren volop in beweging waren, maar ook dat frontman Tom Smith niet de voorganger was die graag zijn publiek toesprak. Een kort “Thank You” was het enige wat we zo nu en dan te horen kregen. Het echte oppeppen werd dan ook onder andere gedaan door de jarige bassist Russell Leetch. Het was dan ook voornamelijk de muziek en de knallende lichtshow waardoor het publiek in extase raakte. Alvorens de show begon was er op de schermen al te lezen dat er felle lichten gebruikt zouden worden en deze waarschuwing was niet voor niets. De technici hadden een waar spektakel voorbereid, wat een ware toevoeging voor de show opleverde. Het publiek bleef dan ook maar springen en dansen.
De setlist was zoals je deze vooruit kon uittekenen, de vele festivalklassiekers werden rijkelijk aangevuld met nummers die je soms niet vaak hoorde of wel hoopte bij een festivalset, maar dan door de beperkte speeltijd net geen tijd meer voor was. Uiteraard mochten nummers van het recente EBM-album niet ontbreken, maar de eerste twee albums van Editors waren toch echt de hofleverancier van deze setlist. Zo reeg Editors de set met oud en nieuw werk aan elkaar, evenals de Adamski-cover Killer, die de band afgelopen jaar ook al op Pinkpop speelde. Elk nummer werd door het publiek met het nodige enthousiasme ontvangen, telefoons gingen regelmatig de lucht in om een momentje vast te leggen, maar de feestende menigte domineerde in AFAS Live. Iedereen bleek dan ook erg in hun nopjes om deze band weer een keer in een kleinere zaal te zien dan in de grote zaal die iets verderop naast de AFAS Live te vinden is.
Editors speelde dan ook een erg strakke set, waarbij er bijna geen onnodige pauzes vielen. Het hoge tempo zorgde er dan ook voor dat het publiek heel veel nummers kreeg voorgeschoteld en ook de band alles zag geven. Tom Smith maakte een dansje, zocht wat hoeken van het podium op en soms nam hij plaats achter zijn toetsen. Na het spelen van een intro was hij vervolgens weer snel achter zijn geliefde instrument verdwenen en nam de band de muziek over. Terwijl ondertussen de klok richting half elf ging was het tijd om de temperatuur en feestvreugde in de zaal in Amsterdam nogmaals te doen stijgen. Knaller en festivalanthem Papillon werd met luid gejuich ontvangen en het publiek ging er wederom voor. Ook aan een optreden in Amsterdam zat echter een eindtijd oftewel zoals de band bezong in hun laatste reguliere nummer An End Has A Start.
In het toegift kon het publiek zich voor een laatste keer laten horen. Tom speelde in zijn eentje achter de toetsen No Sound But The Wind, waarna zijn bandleden hem weer kwam versterken op The Phone Book. Het mooie Nothing , wat velen kennen in de akoestische versie, passeerde ook nog de revue, maar wel in de volledige bandversie. Het was dan ook goed toeven in de AFAS Live en na afsluiter Smokers Outside The Hospital Doors waren de keltjes schor gezongen en konden de bezoekers een laagje confetti van de schouders kloppen. Als verrassing werd het publiek in het laatste nummer getrakteerd op een flinke dosis rood en witte confetti. Alsof de feestvreugde al niet compleet was! Editors veegde dan ook vanavond alle vooroordelen weer van tafel en bewees ook de komende jaren absoluut nog mee te kunnen.
Fans van Editors zullen dan ook ongetwijfeld eind maart in Schijndel te vinden zijn, want Tom Smith en zijn band zijn èèn van de headliners van Paaspop 2024.
Foto’s door Jesse Wensing – Rockportaal.nl
[
