Ministry bestaat met vallen en opstaan ruim veertig jaar en maakte industriële metal toen het genre nagenoeg nog geen naam had. Al Jourgensen is de spil bij Ministry. Met Mininstry heeft hij successen gekend maar is ook een man die gevoelig is voor drugsgebruik wat de band niet altijd ten goede is gekomen. Het is ongetwijfeld één van de redenen geweest dat Ministry een aantal keer een pauze heeft genomen of zelfs een afscheidstour heeft gedaan in 2008.
Bloed gaat waarschijnlijk niet waar het gaan kan en vanaf 2011 was de band weer actief totdat gitarist Mike Scaccia overleed tijdens een optreden van zijn andere band Rigor Mortis. Al Jourgensen gaf aan geen nieuwe albums meer uit te brengen zonder zijn vriend.
Drie jaar later lijkt de phoenix van de industrial metal weer opgebloeid en worden de albumjs AmeriKKKant en Moral Hygiene uitgebracht. Met Hopiumforthemasses, dat oorspronkelijk in augustus 2023 uitgebracht zou worden, is de band dan toch weer toe aan een nieuw album. En wanneer we Al Jourgensen mogen geloven, worden er niet meer albums van Ministry uitgebracht. (!)
Bij het beluisteren kreeg ik sterk het gevoel dat de muziek van Ministry geen muziek is waar je naar luistert om lekker mee te zingen. De grooves, riffs en melodie is in belangrijke mate aanwezig op het album en de zang heeft naar mijn mening op Hopiumforthemasses een mindere rol.
Dat er muzikaal gezwoegd kan worden blijkt wel uit de opener B.D.E.. Een ferme gitaarriff bepaalt voor een groot gedeelte de basis van de compositie. Daarmee zet Ministry een sterke industriële zwoeggroove neer. Zo’n riff die vers uit de klei is getrokken, komt terug in New Religion. De zang, enigszins op de achtergrond, bouwt hierop voort. Die samenwerking zorgt er helemaal voor dat je mee wordt gezogen in de slipstream van Ministry.
En daar is Ministry op zijn manier heel goed in. Goddamn White Trash start met een paar samples, maar ontaardt al gauw in een opzwepende industriële stoommachine die maatschappij kritische elementen over je uitspuugt en zwoegend en ronkend over je heen komt. Dan ligt het tempo in Aryan Embarrassment een stuk lager, maar is de intensiteit ook hier voelbaar. Zeker weer getooid met een vette smerige riff neemt de vibe van Ministry bezit van je. Langzaam volgt er een kleine versnelling en blijkt ook hier de zang geïntegreerd te zijn in het totale plaatje.
Wanneer het rempedaal weer wordt losgelaten, slaan de stoppen meteen door in TV Song 1/6 Edition. In een uptempokarakter lijkt de waanzin van media, (presidents)campagnes en halve waarheden op tv op de korrel te worden genomen. Ministry is niet vies van wat kritische noten op hetgeen ze om hen heen zien gebeuren. Vrolijk dansbaar kun je je lekker mee laten voeren op de industriële technobeat van Just Stop Oil, waarin dan wel weer een protestkant op een luchtige manier wordt gepresenteerd.
Bovenstaande ervaringen betreffen allemaal het eerst deel van het album. Naar het eind toe kan Ministry de aandacht toch niet helemaal vasthouden. It’s Not Pretty is nog goed te doen. In een akoestische setting komt alles ingetogen over hoewel de compositie zich gaandeweg ontpopt als een goede industriële psychorock.
Met Cult Of Suffering en Ricky’s Hand is de band mij helaas kwijt. In Cult Of Suffering is het bijzonder dat de zang een meer prominente plaats heeft ingenomen. Het is daarmee, ook door de melodie, een nogal afwijkend stuk muziek op het album. Van de stevige groovy metal beweegt Ministry zich in Ricky’s Hand zich naar de elektronische muziek van veertig jaar geleden. Ik kan de compositie niet slecht noemen, maar het past niet in het karakter van het album. Meer iets voor een Willie Wonkafilm dunkt mij.
De eerste zeven composities zijn naar mijn idee goed neergezet waarbij het accent sterk op de groove, de muzikale kant gericht is en de zang voor de ondersteuning zorgt.
De vraag is natuurlijk of dit dan toch het laatste album van de band gaat worden. Ongetwijfeld zal D. Trump nog wel de nodige inspiratiebron kunnen zijn voor misschien toch nog een nieuw album.