Dr. Music Records brengt eind van de maand het nieuwe album Magic uit van Voyager-X. Hoewel… nieuw? Oorspronkelijk zou het album in 1997 al uitgebracht worden (toen nog onder de bandnaam Voyager), maar kort na de opnamen van het album besloten de vijf bandleden dat de band in de ijskast zou worden gezet door diverse omstandigheden in hun leven. Tot na ruim 22 jaar het vijftal elkaar weer ontmoetten en besloten om de magie die de hereniging bezorgde, om te zetten in een hernieuwde poging om Magic uit te brengen.
Hoewel de composities dus ruim 25 jaar oud zijn, klinkt het allemaal erg lekker. De sound van Voyager-X grijpt sowieso terug op de laatste decennia van de 20ste eeuw. Er zijn inmiddels drie singles van het album getrokken en de eerste Janus Face laat meteen horen dat de oude Marillion onbetwist in de collectie van het vijftal staat. Mede door het stemgeluid Mario Gansen krijgt deze vergelijking meer body. Verder kun je van Janus Face zeggen dat het geheel uitstekend is opgebouwd en dat de symfonische rock zoals we van Marillion en Genesis gewend zijn terugkomt in het totale geluid. De tweede single Hypnotize You, dat geregeld de opener is van een live-optreden heeft een wat lager tempo, maar hier wordt duidelijk dat gitarist Stephan Baumgärtner van een stevige riff houdt. De accenten liggen goed op de riffs die hij voortbrengt. Mocht Mario eerder vergeleken worden met Fish. Hier krijg ik ook herinneringen aan Mike Chapman wanneer hij de coupletten vertolkt. Het refrein is er één die gemakkelijk en snel blijft hangen, mede doordat het veelvuldig wordt herhaald. Wat niet vervelend is, maar wel opvallend. Het neemt een groot deel in van de compositie en blijft zich herhalen naar het einde toe. Onwillekeurig krijg je ook de vibe van Saga nog mee in Hypnotize You.
De muziek van Voyager-X is dan sterk symfonisch van aard, maar mede door het keyboardgeluid van Chris Mordek ligt de synthpop/-rock net onder het oppervlak. Dat is in titelnummer Magic duidelijk, maar komt zeker terug in I Recognize You. Het klinkt luchtig en licht en heeft een lekker tempo. De zang is vrij eenvoudig neergezet en daardoor krijgt het muzikale gedeelte in de compositie meer aandacht. De solo die is ingezet duurt lekker lang en geeft het geheel een beetje extra groove mee, terwijl bassist Jörg Schreiben en drummer Peter Webert voor de stuwende werking zorgen.
C’Mon Live Your Dreams Together ligt sterk in het verlengde waarbij de hardrock-elementen sterker aanwezig zijn. Stevige rock met een fraaie en belangrijke synthbasis geperst in een aanstekelijke beat. Dat hardrockgevoel vermengd met de eerder genoemde invloeden is weer sterk aanwezig in de derde single Walk On The Dead Line. Wederom zorgt het herhalende refrein ervoor dat de compositie meteen een oorwurm gaat zijn.
Dan zijn er twee composities die enigszins opvallen. You Crossed My Way is een prachtige ballad met zang en piano om de luisteraar in de stemming te brengen. En zoals het hoort bouwt de compositie zich mooi op en bloeit de muzikale ondersteuning langzaam op als een verse lenteloot in de prille zon. Een ballad die zich volgens het boekje verder ontwikkelt en dat is wel weer eens lekker.
De andere opvallende compositie is de afsluiter Crime Of The Century. Dit is stevige tachtiger jaren symforock zoals ik die graag hoor. De riff is lekker zwaar aangezet, het keyboardgeluid is prominent te horen en het stemgeluid van Marlo is lekker hoog maar met scherpe randjes. Vooral in het refrein lijkt alles zich krachtig te ontwikkelen.
Magic is een album dat veel te lang op de plank is blijven liggen. Ik ben blij dat de vijf heren uiteindelijk hebben besloten om het album toch uit te brengen. Herinneringen aan Marillion, Saga, Queensrÿche en Genesis smelten samen in mijn lange-termijngeheugen en komen naar voren in de negen composities op Magic.