Je zal vandaag maar een bandje hebben met de naam Sovjet War. Bij de oprichting van deze Belgische band was die bandnaam ook al controversieel, want dat was tijdens de eerste Koude Oorlog in de jaren ’80. Sovjet War verzamelde toen eeuwige roem in de Belgische postpunk-scene met beruchte optredens en een handvol losse releases van singles. In 2022 stond de band uit het Leuvense er plots terug, nog ongeveer in originele bezetting. En met het vinyl-album Psychopuppets dat zich als scharnier aandiende tussen verleden en heden, met oude en nieuwe songs. Dat album kreeg hier een heel lovende review. We hoopten toen stiekem dat deze verrijzenis niet bij één release zou blijven.
Nu is er de nieuwe EP Suburbia met vijf tracks. Wat opvalt is de relatieve eenvoud van de opnames. Dit zijn gewoon vier bandleden in de studio. Nauwelijks overbodige toevoegingen, intro’s of arrangementen, maar heel pure, eerlijke composities en opnames. Enkel Destination Zero heeft een korte soundbyte als intro en wat vervormde stemmen aan het begin. En in die eenvoud valt op dat deze band een onmiskenbaar talent heeft voor puike lyrics en pakkende melodieën.
Boring Morning is een beetje drammerig, maar dat was zowat alle postpunk vroeger. Destination Zero is een update van die oude sound naar vandaag, met een lekker pompende bas en drum. Er komt ook een kekke gitaarsolo langs zoals we die al heel lang niet meer gehoord hebben. In The Name Of Progress is meer snelle punk dan postpunk, met een refrein dat je lekker mee kan brullen. In de jaren ’80 was er overigens geen scheidingslijn tussen punk en postpunk.
Titeltrack Suburbia klinkt in de eerste minuut een klein beetje gedateerd, in die zin dat jongere bands in het genre dit vandaag nooit op deze manier zouden opnemen. Maar als band met zo veel verleden komen ze er wat mij betreft nog wel mee weg. Het heeft zelfs iets charmants dat ze zo ‘oldschool’ durven zijn en niet krampachtig de nieuwste trends in het genre proberen volgen. The Sudden Blow heeft een intro met een schurende gitaar en een pittig pogo-tempo (opnieuw meer punk dan postpunk). Dit nummer is wat rauw militant in de lyrics en dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling.
Zanger Rudy Berges had nog meer ideeën voor deze release, maar daar bestond weinig interesse voor bij de andere bandleden. Hij heeft daarvan acht nummers gebundeld in One Prison, Many Doors van zijn zijproject Gutter Smell. Daar zaten volgens mij best nog wel een paar heel degelijke songs bij. Nu we gehoord hebben welke songs het wel gehaald hebben op Suburbia, is een besluit niet makkelijk. Aan de ene kant blijft de overtuiging dat Sovjet War maar een kleine stap had moeten zetten om van een prima EP naar prima full album te springen. Aan de andere kant is er ook de vaststelling dat de vijf songs van de EP (die we hier met een volledige bandbezetting te horen krijgen) op een full album waarschijnlijk ook de vijf beste van het album zouden geweest zijn.
Eén conclusie blijft: Sovjet War is nog lang niet over en out.