Sinds ik kennis maakte met Heleven in 2021 is de band continu op mijn radar aanwezig geweest. Met het album Into The Oceans was mijn interesse gewekt en is sindsdien steeds meer aangewakkerd. In 2023 bracht de sympathieke band het album New Horizons part 1 uit en zette zich daarmee nog steviger op de kaart in het metalgenre wat mij betreft. Part 1 eindigt met The End en in mijn review suggereerde ik dat het zomaar het begin zou kunnen zijn van part 2.
Laat mijn vermoeden nu helemaal uitgekomen zijn, want de opener Home opent licht tribal op de manier zoals part 1 afsloot. Qua intensiteit lijkt de band zich verder ontwikkeld te hebben. Dat blijkt wanneer Home overgaat in Echoes Of The Past. Een muur van geluid wordt opgetrokken en in alles heeft het de vibe van een band als Gojira. In al dat geweld is het heel fijn om subtiel het gitaarspel te ontdekken in het refrein. Een refrein dat in contrast staat met het couplet maar daardoor meteen de kracht neerzet van Heleven. Dat de band altijd op zoek is naar de grenzen van de metal blijkt wanneer na ruim drie minuten een klassieke onderbreking de aandacht vraagt. Langzaam krijgt het klassieke spel ondersteuning en gaat de compositie daarna opzwepend verder. Niet heel snel, maar met een ritme dat je in vervoering brengt. Een stuk muziek dat een minuut duurt, maar waar je steeds maar mee van wil hebben. Een kunststuk dat later op het album nog een keer voorbij komt.
Het hek lijkt van de dam want The Mask is zwaar aangezet en het gitaargeluid is als een stevige anker door het metalbeton heen gemengd. De zang in de coupletten is zwaar en ietwat onheilspellends, maar het karakteristieke stemgeluid van Higinio Ruiz zet de toon voor een sterk melodieus stuk muziek. Elementen uit de progmetal zijn ingebed in de basis, met dien verstande dat er de nodige grunge-elementen te horen zijn. Juist deze combinatie van stijlen zorgt ervoor dat Heleven steeds maar weer aanspreekt.
Dat bleek al toen de band de tweede single Wild From The Ashes uitbracht kort geleden. De start met de heerlijke structuur van de ritmesectie zet alle metertjes meteen in het rood. Wanneer de zang invalt, valt de rust ook in terwijl de krachten der metal net onder het oppervlak blijven borrelen. Die spanning en de afwisseling maken van Wild From The Ashes een uiterst geslaagde compositie. Er is hier een perfect evenwicht gevonden in kracht. Van de tweede single kom je al gauw bij de eerste single Killing My Perseus. Gojira meets Septicflesh met de karakteristieke stempel van Heleven om het af te maken en geheel eigen te maken. De zwaar aangezette basis met de strakke riff, het jengelende gitaargeluid is een genot voor de oren. Ook tijdens de melodieuze zangmelodie blijft het geweld op de achtergrond voortduren. Evenals in Echoes Of The Past gaat de storm plots liggen en krijgt de luisteraar een moment van bezinning. Dat duurt net lang genoeg om de compositie daarna nog in stijl en kracht af te sluiten.
Heleven laat met Empty Promises horen dat ze meer zijn dan een opgevoerde heimachine. De compositie is relatief rustig en uiterst toegankelijk. Het stuwende karakter is altijd aanwezig maar de melodie is hier meer naar de voorgrond neergezet. Het zou, om een breder publiek aan te spreken, heel goed een volgende single kunnen zijn.
Gernika is als tussenstuk een mooie brug naar Why. Een compositie waarin de grungekenmerken duidelijker naar voren komen. Het is allemaal lekker log en zwaar, krijgt halverwege een leuke wending met een opvallend hyporitme dat, net als in Echoes Of The Past, in je hoofd gaat zitten en alle neuronen dezelfde kant op laten wijzen. Why is voor mij met bijna zes minuten zeker niet lang genoeg.
Maar New Horizons part 2 heeft nog een verrassing in petto met One Day Today. Een sterke rockcompositie waarin wat elektronische elementen toegevoegd zijn aan de metalkant. Iets dat niet vreemd is bij Heleven, maar op dit album nog niet specifiek aan de orde is geweest. De ritmesectie is puik uitgevoerd en het geheel is heel gangbaar.
Part 2 eindigt dan met Hope. In eerste instantie lijkt het een akoestische opname in de oefenruimte met licht folkloristische accenten. Het blijkt al gauw dat de versterkers nog werken. Leuk is wel dat part 2 met Hope in contact staat met part 1. Waren The End en Home al gekoppeld aan elkaar. Hope is een soort sterk bewerkte versie van de opener Stronger op part 1. Minder heftig maar duidelijk herkenbaar.
New Horizons part 2 is daarmee een heel mooi vervolg op part 1. Misschien is part 2 steviger neergezet, maar daar houd ik wel van. Het vertrouwde geluid van Heleven staat ook op part 2 fier overeind en de band heeft me weer weten te overtuigen en leveren met New Horizons part 2 vooralsnog één van de betere albums af van 2024.