Manu Chao, dat was de frontman van Mano Negra. In 1989 scoorde die Franse band internationaal met zijn mix van punkrock, ska, reggae en wereldmuziek. Het was hetzelfde tijdvak waarin Urban Dance Squad doorbrak met Mental Floss For The Globe, door onder meer rock en hiphop te mixen, wat tot dan toe ongezien was. Het was deze generatie van experimenterende bands die het pad effenden voor pakweg Nirvana, dEUS en Metallica. Plots zagen de CEO’s van de kleine en grote platenlabels dat met een flinke duw in de rug door de marketingboys een band uit de underground in één ruk kan doorbreken als mainstream.
Na Mano Negra ging Manu Chao door als solo-artiest. Na het onverwachte succes van de solo-albums Clandestino uit 1998 en Proxima Estacion … Esperanza uit 2000 volgden nog een paar matige albums en lange stiltes. Hij komt niet zo heel vaak naar de Lage Landen voor concerten. De programmatoren van De Casino in Sint-Niklaas (B) wisten hem te lokken door te focussen op enkele randvoorwaarden: honderden gratis tickets voor mensen uit kansengroepen, een heel bescheiden ticketprijs, eetstandjes van de lokale Kringloopwinkel en van organisaties die zich inzetten voor vluchtelingen, lokaal geproduceerde fruitsappen in plaats van Coca-Cola, een infostand van het Rode Kruis, … Het charmeoffensief heeft gewerkt. Al moest daarbij wel worden uitgeweken van de hiervoor te kleine De Casino naar het grotere ‘t Bau-Huis. De 2.500 tickets waren in minder dan 3 uur uitverkocht.
Als voorprogramma mocht singer-songwriter Meskerem Mees aantreden. Dat was al even geleden. Na haar debuutalbum Julius in 2021 en EP Caesar in 2022 bleef het lang stil in het kamp van de winnares van Humo’s Rock Rally van 2020. Ze was het touren en het promoten van haar muziek misschien wat moe en probeerde tal van nieuwe zaken (zingen en ook dansen bij Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, guest vocals bij onder meer Mooneye, Black Flower en Elephant, …). Het rockbandje waar ze in een paar interviews op alludeerde lijkt er dan weer niet te zullen komen.
Op dat grote podium in Sint-Niklaas treedt Meskerem aan zonder de cellist die haar een paar jaar geleden vaak vergezelde. Op papier leek de akoestische set van haar een mooie opwarmer voor de akoestische set van Manu Chao, maar in de realiteit botste ze op een publiek waarvan de grote meerderheid totaal geen interesse toonde. Misschien liggen de generaties waarin beide artiesten doorbraken toch net iets te ver uit elkaar. Het geroezemoes overstemde bij momenten het nochtans versterkte geluid en toch vond ze de kracht om professioneel te blijven doorgaan. Al was het maar voor de honderden mensen voor het podium die wel genoten van haar muziek.
Meskerem Mees is nooit een vlotte babbelaar geweest op het podium en haar wat onbeholpen bindteksten maken deel uit van haar charme. Ze vertelt in Sint-Niklaas dat het lang geleden is dat ze als zangeres en muzikante op een podium stond en dat ze blij is dat dat nog lukt en dat ze dat mag doen voor zoveel mensen. De nummers die ze brengt zijn een mix van Julius (o.m. Parking Lot) en Caesar (Best Friend en Away The Sparrow Flies), met ook nog songs die ze nog niet opnam in de studio, zoals River Song, A Secret en 45 Years. Zo bouwt ze op naar haar finale met de Julius-hits“Joe en Seasons Shift, twee prachtige songs waar het meeste publiek nonchalant doorheen kwettert tijdens het leeghappen van een bakje vegetarische chili con carne. Maar voor die honderden mensen voor het podium was dit een leuk terugzien met Meskerem Mees. En die nieuwe songs, daar zit zeker wat in.
Manu Chao zou makkelijk het Sportpaleis in Antwerpen twee of zelfs drie keer na elkaar kunnen laten vollopen, maar eigenzinnig als hij is, kiest hij liever zelf zijn podiums uit. We zagen hem solo al eerder aan het werk, waarbij het met een matig getalenteerde rockband zijn hits afhaspelde en daarbij alle tracks nagenoeg met hetzelfde ritme en dezelfde akkoorden bracht, daarmee compleet voorbijgaand aan de rijke diversiteit van de studio-opnames.
Met dat als herinnering keken wij uit naar een akoestische set van Manu Chao met de Argentijns-Italiaanse gitarist Lucky Salvadori op een soort oversized ukelele (guitalele) en de Galicische percussionist Miguel Rumbao. Als je akoestisch speelt, dan kan het toch enkel nog om de song in al zijn authenticiteit gaan, toch? We konden niet meer verkeerd zijn dan met die veronderstelling. Ook met enkel een akoestische gitaar en op een stoeltje is Manu Chao een soort van Duracell-konijn dat maar blijft gaan. En de eenheidsworst-aanpak van de vorige keer werd nog eens bovengehaald voor Sint-Niklaas.
Met Lucky Salvadori die behalve zijn guittalele ook nog een elektrische basdrum bediende en Miguel Rumbao die samples en beats uit een doosje toverde, leek dit concert in niets op een akoestisch optreden, maar was dit een rockshow met een akoestische toets. Het concert was één lange medley waarin liedjes vaak slechts in fragmenten gebracht werden, of waarvan de refreinen of zinnen hernomen werden in andere liedjes. Heel vaak leek het dat het trio een song had afgerond: ze stopten dan met spelen en namen het applaus in ontvangst. Maar dan hernamen ze nog eens een stuk daarvan, rondden nog eens af, kregen applaus, hernamen nog eens hetzelfde stuk, enzovoort. Mala Vida (bekend geworden met de cover van Janez Detd) hebben ze zo zes keer ‘afgerond’ en ook zes keer herbegonnen. Minstens, want de telling bijhouden was een hele opdracht. Het fragment Pinocchio (Viaggio In Groppa Al Tonno) van op Chao’s album Radio Bemba Sound System zat ook minstens één keer, maar net zo goed drie of vier keer, tussen elke song.
Een setlist samenstellen is dan ook gekkenwerk. Wel hebben we minstens flarden gehoord van La Vida Tombola, Liberta, Dos Panteras, Mala Vida, King of Bongo, Mr Bobby (ode aan Bob Marley), Je Ne T’Aime Plus, Clandestino en Bienvenida A Tiujana. Misschien heb ik het net gemist toen ik even met mijn ogen knipperde, maar King Kong Five werd niet gebracht, hoewel die track in andere steden op deze akoestische tour wel in de setlist zat. Na elk nummer schreeuwt het publiek om Me Gustas Tu, maar daarvoor moeten ze veel geduld oefenen. Slechts helemaal op het einde, na een set van ruim 2,5 uur (veel langer dan was voorzien) geeft Chao toe. Er was aangekondigd dat er ook nieuw werk zou gespeeld worden, van een album dat nog dit jaar zou verschijnen. Het is best mogelijk dat dat gebeurd is, maar vergeef mij dat ik daarvan niet de titel heb kunnen ontwaren.
Het publiek in Sint-Niklaas was duidelijk niet gekomen voor mooi afgelijnde songs zoals die ooit in de studio werden opgenomen. Van bij het eerste akkoord werd er gedanst en gefeest alsof het leven die avond zou kunnen eindigen. Het akoestische trio kreeg ergens halfweg de set het gezelschap van een vijfkoppige blazerssectie en zo kregen nostalgici toch een klein beetje een Mano Negra-vibe mee. Manu Chao drijft op de energie van zijn publiek en geeft er ook minstens evenveel terug. Hoewel het die avond buiten bitter koud was voor een lentedag, leek het in het Bau-Huis al vollop zomer.
Dat het concert in Sint-Niklaas één lange medley was, vergeven we Manu Chao vrijelijk. Dat er een nieuw album aankomt, betekent dat we misschien nog zo’n klepper als Clandestino of Esperanza mogen verwelkomen. Hoop doet leven.