Bluesrock, stoner en prog kunnen heel goed samengaan en heel lekker materiaal opleveren. Mits goed uitgevoerd natuurlijk, want dit vergt wel zowel een behoorlijke dosis technische capaciteiten als muzikaal inlevingsvermogen en expressie. Beide zijn duidelijk ruimschoots aanwezig bij het Franse gezelschap Birdstone.
Vorig jaar kwam ik (veel te laat; de eerste albums zijn niet meer aan te komen) in aanraking met het Duitse Paralyzed, die in de basis zo’n beetje dezelfde combinatie van muziekjes brengt, maar dan met een nog iets groter bluesrock aandeel (dit zou je kunnen zien als een stoner mix van Hendrix en Doors). Die technische kwaliteiten en uit de speakers druipende bevlogenheid pakte me direct. Dit is nu met Birdstone ook het geval, ook al is dit door de bank genomen een ietsje minder blues; de passie spat er wel vanaf! Dat ze trouwens heel goed uit de voeten kunnen met een serieuze blues, tonen ze op dit album welzeker aan, met het geweldige Cinnamon Creek.
Het album opent met een sterk stuk genaamd Eyes On The Ceiling; meeslepend , tikkie dwars, maar erg lekker! In het navolgende Instant Shutdown wordt het combineren en variëren van meeslepend en tegendraads, techniek en expressie en kabbelend versus stuwend schitterend geëtaleerd. Bij enkele nummers als Alcyon en The Devil gaat het naast stoner, acidrock en blues, ook een beetje de freaky prog met tachtigerjaren metal kant op, maar dit is ook heel goed te verhapstukken. Het intens dreinende Hotline blijft heel erg hangen, vooral als je hierna je draaibeurt eens onderbreekt; kundig gedaan. Afsluiter Méandres is zo’n nummer waar je helemaal in kan onderdompelen; heerlijk indringende baslijn, dwarse breaks en een gitaar die, zo lekker op het randje, kan binnenvallen zoals ook Gareth Liddiard van The Drones dat kan. De muziekjes van Birdstone gaan bij vlagen freewheelend en bijna jammend alle kanten op, maar dat kan en mag, want het is oprecht en gewoon erg lekker! Waarschijnlijk is dit laatste album voor de meeste mensen ondanks de jam-sfeer heel goed te hebben, want dit zijn wel echt liedjes geworden. Voor mezelf zal ik ook op zoek moeten naar het vorige materiaal, waar volgens mij die jam-component nog intenser aanwezig is. Ik heb een stuk (The Cage) op YouTube gehoord waarbij je kan denken aan een ritmesectie a la jammende Jack Bruce en Ginger Baker, terwijl de gitaar bij vlagen regelrecht vuurwerk uitspuugt. Mijn verlanglijstje qua platen is weer aangevuld en ik heb weer een bandje er bij die ik in de gaten moet houden qua optredens; dit wil ik live meemaken!