Internationaal staat Nederland bekend als het land van de symfonische metal, een reputatie die met bands als Delain, Within Temptation en Epica volledig gerechtvaardigd is. Niettemin biedt ons land een veel bredere muzikale rijkdom en beheersen de Nederlanders eveneens de kunst van de Black Metal. Dit bloeiende genre herbergt immers opmerkelijke gezelschappen zoals Terzij De Horde, Laster, Grafjammer, Grey Aura en nog vele anderen.
Twee ensembles die het genre naar nieuwe hoogten en een breder palet tillen, zijn The Color Of Rain en Meslamtaea. The Color Of Rain presenteerde op het album Oceans Above acht composities met een progressieve benadering, terwijl Meslamtaea reeds jarenlang het genre verrijkt met jazzinvloeden en sinds kort ook met het gebruik van blaasinstrumenten en een solist.
Deze twee formaties zijn nauw met elkaar verweven, want naast dat beide bands onderdeel zijn van het Zwotte Kring collectief, zijn gitarist Gerhans en drummer/bassist Floris de gemeenschappelijke factor. The Color Of Rain wordt verder versterkt door vocale alleskunner Devi, terwijl Meslamtaea ondersteuning achter de microfoon krijgt van Ward en van blazer Izzy. Alle ingrediënten voor een geslaagde split zijn hier aanwezig.
De eerste zijde van deze plaat wordt ingeluid door The Color Of Rain, dat ons naast het titelnumer voorziet van vier voortreffelijke stukken. De openingsklanken van As The Empires Fell roepen onmiddellijk associaties op met Cynic, maar deze vervliegen zodra de vocalen inzetten. Wat The Color Of Rain ten gehore brengt, is een voortdurende combinatie van kunstzinnige gitaarpartijen, kundige drumstukken en atmosferische duisternis, waarbij Gerhans vrij spel krijgt en de expressieve vocalen in alle nuances voorbij komen. De frequente wisselingen en experimentele synthesizerklanken creëren een eclectisch geheel dat de boodschap perfect overbrengt. Het ultramelodische Thus Always To Tyrants klinkt bijna aanstekelijk en toont aan dat deze formatie zich niet laat beperken door conventionele structuren. The Color Of Rain vermengt moeiteloos het atmosferische en experimentele van de Franse scene met de hardheid van de Scandinavische scene, zonder in imitatie te vervallen, en presenteert hiermee een onderscheidend product van eigen bodem.
De andere zijde van de plaat is het domein van Meslamtaea, dat vier composities presenteert. Ook hier vormt een experimentele basis de voedingsbodem, waardoor de bands in elkaars vaarwater liggen. De subtiele blazers voegen een extra dimensie van dissonantie toe, die perfect samengaat met de hoge krijsen van Floris en de punkachtige schreeuwen van Ward. Ondanks de veelheid aan elementen in deze muziek, weten zij te allen tijde perfect samen te smelten. De fusie van jazzy passages, progressieve riffs en neoklassieke elementen bevestigt dat Meslamtaea een vooraanstaande positie inneemt binnen de Nederlandse muziekscene. De polyritmiek, hoorn, sombere teksten en solo’s in Bitterzoet vormen een elegant spektakelstuk, terwijl de jazzy intro op Samen Zielsalleen ontaardt in een melancholische slot. Tijdens deze afsluiter weten vooral het gitaar- en drumwerk te imponeren. Meslamtaea serveert een meeslepende, doch misantropische amuse.
Deze twee collectieven vullen elkaar voortreffelijk aan en zorgen voor een buitengewoon gebalanceerde split, waarbij de donkere thematiek centraal staat. Negen zorgvuldig uitgewerkte composities passeren de revue, waarbij elke muzikant de ruimte krijgt om in de schijnwerpers te treden. Deze vijf heren tonen een indrukwekkend staaltje Avant-Garde/Progressive Black Metal en bewijzen gezamenlijk dat de undergroundscene een allesbehalve onaangename plek is. Een ware chapeau!