Twee dagen lang was het terrein naast de Cacaofabriek in Helmond de muzikale speeltuin voor concert- en festivalorganisator Loud Noise. Met twee compleet verschillende programma’s werden duizenden muziekliefhebbers naar dit mooie en moddervrije terrein gelokt om daar vervolgens te worden getrakteerd op een mooi en gevarieerd programma. Zo gingen de bezoekers onder de noemer Hellmond Open Air terug in de tijd, oftewel zoals de ondertitel al was “Party Like It’s 1993!”
De jaren ’90-rock stond dan ook centraal op deze festivaldag in Helmond. Op het programma stonden veel acts die in de jaren ’90 al furore maakten op de grote festivals, waaronder het geprezen Dynamo Open Air, maar ook, op andere plekken hun hits vertolkten. Om alvast in de juiste sfeer te komen waren de Brabantse helden van Fatburger ingeschakeld . Terwijl de festivalbezoekers binnendruppelden werd het publiek alvast verwend met covers van Black Sabbath, AC/DC. Metallica en vele anderen. De eerste gitaarklanken galmden over het festivalterrein en ook gingen voor de eerste maal de vuisten de lucht in, maar vervolgens gingen bij Killing In The Name Of dan ook maar meteen de middelvingers omhoog, Hellmond Open Air was begonnen!
Het Waalwijkse Vengeance werd groot in de jaren ’80 en ’90 en speelde zowel in binnen- als buitenland en deed dat niet onverdienstelijk. Deze band telde absoluut mee in de hardrockscene en niet voor niets was er dan ook vandaag een plekje voor de band ingeruimd op het podium van Hellmond Open Air. Het verhaal achter de band is bekend, Vengeance onderging vele bandlidwisselingen, maar is al die jaren muziek blijven maken en vandaag kreeg het publiek in Helmond een aantal favorieten te horen. Vengeance bewees het na al die jaren nog steeds in zich te hebben en kreeg vanaf opener Take It Or Leave It de menigte al achter zich. Bezoekers hadden stiekem een luchtgitaar mee naar binnen gesmokkeld, maar ook waanden velen zich een perfecte zanger. Er klonk onvervalste rock en daarvoor waren al veel bezoekers op tijd aanwezig. Losgaan op klassiekers zoals Take Me To The Limit en Power Of The Rock was geen probleem en wat was het heerlijk om frontman Leon weer die hoge noten te horen raken. Dat het af en toe wat druppelde was geen probleem, het werd gelukkig geen Rock ’n Roll Shower! Met Arabia had Vengeance nog een mooie afsluiter in huis en kon het podium weer snel worden klaargestoomd voor de volgende act.
De crew van Hellmond Open Air had dan ook een drukke dag, want er stonden simpelweg veel acts op het programma. Ook had het horecapersoneel genoeg te doen, grote bekers met bier gingen af en aan over het terrein en voor de grotere dorst waren er zelfs flinke maatbekers te koop. Of waren die dan juist om met je maten te drinken… Aan de achterkant van het terrein was een waar foodcourt ingericht met heel wat eettentjes, maar ook was er een metalmarket waar muziek te koop was en ook wat t-shirts van de spelende acts.
Heeft een tribute-band eigenlijk wel iets te zoeken op een festival zoals Helmond Open Air. Met gemengde gevoelen keken velen naar het podium, waar men druk bezig was om alles om te bouwen, zodat niet veel later het project The Dio Memorial Concert ten tonele zou kunnen verschijnen. De vraag of een act zoals deze er bij hoort blijft lastig om te beantwoorden, maar dat deze heren en dame het muzikale nalatenschap van Ronnie James Dio in ere houden mag zeer zeker gezegd worden. The Dio Memorial Concert bestaat uit leden van diverse bands waaronder Within Temptation, Textures, Focus en Ayreon, waardoor we al snel mogen zeggen dat men qua bezetting niet de minste heeft gekozen. Muzikaal was het dan ook dik in orde en met John Jaycee Cuijpers op zang werd Ronnie James Dio vrij goed nagedaan. The Dio Memorial Concert trakteerde het publiek op een doorsnede van het muzikale leven van de rocklegende, waarbij er dan ook muziek klonk van Rainbow, Black Sabbath en uiteraard het eigen Dio. De gehele dag doken er vesten, truien en shirts op met emblemen, logo’s en patches van een van deze bands en dat er dan ook volop meegezongen zou worden was te verwachten. Een van grootste rockhelden werd dan ook echt eer aangedaan en het publiek smulde er van. Met gebalde vuist werden de teksten woord voor woord meegezongen en gingen de haardossen in het rond. Aan Holy Divers dan ook geen gebrek in Helmond, dus ja, deze act stond terecht op Hellmond Open Air. Long Live Rock ’n Roll!
Met de komst van Pro-Pain was vandaag de stijl New York Hardcore ook meteen afgevinkt, het werd ineens allemaal wat harder en intenser op het podium van Hellmond Open Air, waarbij de blikken veelal op Gary Meskil waren gericht. Het enige originele bandlid van Pro-Pain was samen met zijn band naar Helmond gekomen om oude tijden te doen herleven. Pro-Pain was natuurlijk een van de grondleggers van het genre en bewees vandaag wederom waarom zij juist die naam mogen dragen. De eerste moshpits van de dag mochten worden genoteerd en velen bulderden de teksten Pro-Pain mee. Dat de band overigens relatief vroeg moest spelen deerde het publiek niet om helemaal los te gaan en dat gold ook voor de band op het podium, die zelfs later op de dag nog een show moesten doen in België. Aan populariteit hoefden de heren dan ook niet te klagen, maar wat wil je als je zo’n heerlijke set speelde. In het begin van de jaren ’90 was Pro-Pain nog maar amper bezig, de grotere successen moesten nog komen en dat dan ook nummers van het latere album Shreds Of Dignity meer centraal staan maakte eigenlijk niet uit. Of de band nu No Way Out bulderde of toch oudje en tevens publieksfavoriet Make War (Not Love) uit de kast haalde, het publiek ging er voor en zo bewees Pro-Pain dat NYHC absoluut nog springlevend is.
De jaren ’90 stonden bol van diverse stijlen en bands die allemaal in opkomst kwamen. Ook werden er verrassende nieuwe crossovers in het leven geroepen, zo werd er ineens rap en rock gecombineerd, maar ook was er een band die het zelfs aandurfde om een saxofoon tevoorschijn te halen bij een rockshow. En juist die ene band stond vandaag op Hellmond Open Air! Een uur lang was het feest met Dog Eat Dog die heel wat feestelijke anthems van weleer uit de hoge hoed toverde en daarnaast nog wat herinneringen ophaalde. Wie had er in de jaren ’90 niet van het album All Boro Kings gehoord? De bezoekers in Helmond in ieder geval wel en er werd vrolijk meegestuiterd op klassiekers zoals Isms, Rocky, Who’s The King en uiteraard No Fronts. Een uur lang ging we mee in die memorylane van Dog Eat Dog en wat wisten deze heren er weer een feestje van te maken. Na al die tijd zijn deze mannen het niet verleerd en uiteraard koesterden de heren de herinneringen aan Dynamo Open Air. Ze stelden zelfs voor om volgend jaar alle acts van toen, die veelal allemaal nog ergens op een podium staan bij elkaar te brengen voor een soort van reünie. Als dan ook elke band met diezelfde energie en passie op het podium zou staan als deze heren zou het een waar spektakel zijn. Naast al deze vrolijkheid stak Dog Eat Dog ook even Sick Of It All-zanger Lou Koller een hart onder de riem en hopende op goed nieuws, zodat ook deze band weer snel op het podium zou mogen staan. Zo bleek dan ook dat heel de 90’s-Scene ook goede vrienden van elkaar zijn.
Volgens de website zou de Duitse thrashmetal-band Destruction naar Hellmond Open Air komen om een lekkere oldschool set te komen spelen en daar was geen woord aan gelogen. Destruction mocht dan ook overduidelijk de hardste act van deze Hellmond Open Air-editie genoemd worden. De Duitsers speelden hard en genadeloos en dit zorgde wel voor wisselende reacties bij het publiek. De vele liefhebbers bleven geboeid bij het podium staan om geheel uit hun plaat te kunnen gaan, maar ook maakten velen een wandeling naar het foodcourt om toch nog even een avondmaaltijd tot zich te nemen. Destruction behoort samen met Sodom en Kreator tot de hardste trashmetal-bands van onze naaste buren en vandaag was dan ook hun optreden goed te volgen. Heerlijke harde gitaren zorgde voor de nodige moshpits en uiteraard mochten the horns niet ontbreken. Hoewel vandaag de jaren ’90 centraal zouden staan gaan de heren van Destruction nog iets verder terug in de tijd, hun glorietijd wel te verstaan. Hellmond Open Air ging terug naar de jaren ’80 en kreeg inderdaad die oldschool set, zoals deze was aangekondigd, maar ook schroomde de band het niet om een paar nieuwere tracks te spelen, want de heren hebben ook de afgelopen jaren nieuwe muziek gemaakt, maar het waren vooral die oudere nummers die het meeste indruk maakten!
De komst van Living Colour was Helmond niet ontgaan, want overal doken er shirts van die band op, maar de fans hadden ongetwijfeld op een andere show gehoopt. Aan het begin van de show leek er geen vuiltje aan de lucht en ging zanger Corey Glover in zijn knalgele outfit er helemaal voor. De band bracht de bekende funkmetal waarvan we de heren kennen en keer op keer was de frontman de boel aan het opjutten. Zo schreeuwde hij nog of we hem wel konden horen, maar dat leek bijna een voorbode voor hetgeen er zou gaan gebeuren. Met een grote knal ging het ineens mis en was de band niet meer te horen, waardoor de show plotsklaps stil kwam te liggen. Met allerijl gingen technici aan de gang om de boel nog te redden, maar dit duurde helaas langer dan gedacht. De gehele sfeer was weggeëbd, maar gelukkig liet de band zich niet uit het veld slaan, maar na de hervatting konden de heren van Living Colour het publiek niet meer voor zich winnen. Covers van MC5 en The Clash zorgden nog wel voor meezingmomenten, maar stiekem zat iedereen te wachten op die ene grote hit. Als zelfs de reguliere speeltijd er bijna op zit besloot de band wel de hit Cult Of Personality te spelen, maar Hellmond Open Air werd geen Love Rears Its Ugly Head gegund. Daar waar andere acts in een uur wel het beste van zichzelf hebben laten zien had deze show er ook anders uit moeten zien.
Terwijl het ondertussen donker is geworden in Helmond was het tijd voor de afsluiter van het festival. Life Of Agony mocht vandaag het licht komen uitdoen op deze eerste editie van Hellmond Open Air. De slogan Party Like It’s 1993 paste perfect bij deze band, want in 1993 verscheen debuutalbum River Runs Red en dit was meteen een lifechanger voor de band uit New York. Het album sloeg in als een bom en net zoals veel andere bands die vandaag al op de bühne stonden speelden zij op Dynamo Open Air in 1994. Terwijl de band nog bezig was met de soundcheck bulderde het publiek vol overgave Pantera’s Walk mee en ook gitarist Joey Z jutte de boel alvast graag op, waarna Life Of Agony zelf de boel op stelten kwam zetten. Vanaf de eerste tonen van Through And Through ging de band er compleet voor en dat mocht ook voor het publiek gezegd worden. Na een lange festivaldag was de energie nog totaal niet op en de een na andere moshpit kwam op gang. Wie dacht dat het veilig zou zijn om helemaal vooraan tegen de barrier aan te staan kwam bedrogen uit. Het publiek was hard, lomp en genadeloos, de laatste energie van de dag moest er even uit en aanjager Mina Caputo deed nog wat extra duiten in dat zakje. Vanaf de rand van het podium wist Mina de boel op te peppen en Mina week dan ook weinig van deze plek af. Om de boel te doen exploderen werd meteen het alombekende River Runs Red ingezet en wederom liet het publiek van zich horen. Ongeveer een uur lang werd er gretig geluisterd naar de band uit New York, waarbij het uiteraard goed meezingen was op hits zoals Let’s Pretend, Lost At 22 en Weeds. De menigte werd menigmaal gesommeerd om alles te geven, een circlepit te maken en compleet los te gaan. Zelfs het coveren van Roots Bloody Roots werd enthousiast ontvangen evenals een kort stukje van Walk van het eerder genoemde Pantera. Hellmond Open Air feestte zoals het deed in 1993 en nadat afsluiter This Time had geklonken had iedereen wel dat laatste stukje energie gegeven. Met recht was dit dan ook de absolute afsluiter van deze editie, die eigenlijk nu al smeekt om een opvolgende editie…
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
