Het is een stuk drukker op de Tilburgse kermis dan in 013 als we de kleine zaal van het poppodium, The Next binnentreden. Helaas hebben we het optreden van opener Sarcator vanwege logistieke redenen moeten missen. Blijkbaar waren we niet de enige dus.
Als Cloak is begonnen wordt het een beetje drukker. Een klein groepje mensen in het midden van de zaal begint ook een moshpit en doen niet onder voor de botsautootjes van de kermis. Op zich is deze band best moshbaar, maar de black/gothic metal is ook wel een beetje eentonig. Een probleem dat zich wat mij betreft voordoet op de plaat, maar helaas ook op het podium. Prima muzikanten maar het optreden wil niet echt vlammen en de nummers bieden te weinig hooks en afwisseling om te imponeren of te boeien.
Bij Hellripper is het drukker. Dat gebrek aan ‘’vlammen’’ hebben frontman James McBain en de band die hem live ondersteunt nooit gehad. Het gedurfde besluit meteen één van de populairste nummers, All Hail The Goat als opener te gebruiken werkt prima. Meteen is de moshpit uitgebreid tot alles voor de geluidstafel en al snel gaan de crowdsurfers de lucht in. Zeer regelmatig besluiten ook fans een duik van het podium te doen.
Hellripper kent maar één snelheid en dat is vol gas. Met minieme bindteksten worden nummers als The Nuckelavee en From Hell op het publiek afgevuurd. Misschien wel iets te snel zelfs waardoor niet elk nummer even goed binnenkomt. Nu mag dat de fanatieke moshers niet deren, die leven zich toch wel uit. Even zien we, naar wij denken, de vocalist van Sarcator nog even een gastbijdrage doen. Verder doen James en zijn mannen gewoon wat ze doen en dat doen ze goed. Toch lijkt de sleet er wel een klein beetje in te komen bij James. Hij lijkt net wat minder gedreven en energiek, minder hongerig dan normaal. Zo mist zijn gebruikelijke eigen stagedive en crowdsurf momentje. Maar goed, kniesoor die daar op let eigenlijk. Als alle bands met zoveel passie zouden spelen als Hellripper op hun minste moment, zou dat nog een knappe vertoning zijn.