Het gerenommeerde poppodium 013 in Tilburg biedt vandaag een podium aan drie internationale acts. De hoofdact van de avond is The Amity Affliction uit Australië. Deze band is momenteel bezig met een festivaltour en maakt in de tussenliggende dagen tijd vrij om een aantal concertzalen aan te doen. Tijdens deze shows staat de tiende verjaardag van hun doorbraakalbum Let The Ocean Take Me centraal. Het album wordt integraal en in volgorde gespeeld, aangevuld met enkele klassiekers uit hun rijke discografie. De ondersteuning wordt vanavond verzorgd door Emmure en Blacktoothed.
Blacktoothed, de eerste band van de avond, vindt zijn oorsprong in Duitsland en brengt toegankelijke metalcore ten gehore die doet denken aan de stijl van Atreyu. Zanger Hendrik vertoont niet alleen vocale overeenkomsten met Brandon van Atreyu, maar ook uiterlijke gelijkenissen. Echter is Blacktoothed te getalenteerd om als een eenvoudige kloon beschouwd te worden. Nummers als Timebomb en True Colors vormen een originele interpretatie van het moderne genre en worden dan ook goed ontvangen. Het energieke en spraakzame ensemble toont zichtbaar plezier op het podium en hun set van een half uur vliegt voorbij. Hoewel sommigen de muziek aan de zachte kant vinden, laat Blacktoothed een blijvende indruk achter, wat voor mij reden genoeg is om hun debuutalbum te beluisteren.
Emmure krijgt een kwartier langer speeltijd dan zijn voorganger en weet met hun korte en krachtige tracks meer dan vijftien nummers ten gehore te brengen. Ik ben vooral bekend met hun albums Felony, Speaker Of The Dead, en Look At Yourself, en deze vormen toevallig de hoofdmoot van de setlist. Emmure onderscheidt zich van hun genregenoten door nu-metalinvloeden te integreren in hun muziek. Toch is het merendeel van hun repertoire behoorlijk repetitief, waardoor de nummers soms moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.
Gelukkig herken ik enkele nummers zoals Smokey, Sunday Bacon, en mijn persoonlijke favoriet Solar Flare Homicide. Emmure beschikt over een unieke gitaarsound en de veelzijdige en karakteristieke zang van Frankie Palmeri is de drijvende kracht achter de band. De krachtige riffs en breakdowns houden de zaal volop in beweging. Het feit dat het achterste gedeelte van de zaal gesloten blijft, draagt bij aan een intieme en gemoedelijke sfeer.
Na een half uur wordt het podium gereedgemaakt voor The Amity Affliction, terwijl de spanning onder het publiek toeneemt. De Australiërs treden vanavond niet aan met hun oorspronkelijke bassist/zanger Ahren Stringer, die momenteel aan het rehabiliteren is in zijn thuisland. Hij wordt vervangen door Johnny Reeves van Kingdom Of Giants. Reeves heeft een vergelijkbaar bereik en stemgeluid, waardoor hij een uitstekende vervanger blijkt te zijn.
Wat echter minder goed uitpakt, is de matige geluidsmix van het optreden. Zowel de clean vocals als de harsh vocals worden vaak overstemd door de instrumenten, waardoor favorieten als Pittsburgh en Don’t Lean On Me niet helemaal tot hun recht komen. Gelukkig wordt dit probleem gaandeweg het optreden verholpen. Het album dat vanavond volledig wordt gespeeld, wordt door velen beschouwd als het magnum opus van de band en ik spreek dan ook meerdere fans die speciaal hiervoor naar Tilburg zijn gereisd. The Amity Affliction kan rekenen op enthousiaste moshpits, inclusief een wall of death bij het nummer Death’s Hand. Wat opvalt, is dat de band vrijwel geen vocale interactie met het publiek zoekt en de tien nummers van het album zonder onderbreking achter elkaar speelt.
Na de laatste noten van Give It All verlaat de band het podium. Uiteraard volgt er een encore, die begint met het nieuwe I See Dead People. Dit is met zijn breakdowns en extreme blastbeats het enige nummer dat richting deathcore neigt. Het is ook het enige nummer in de gehele discografie zonder clean vocals. De toegift wordt enthousiast ontvangen, waarbij luidkeels wordt meegezongen met Drag The Lake, volop wordt bewogen op All My Friends Are Dead, en massaal wordt gecrowdsurft tijdens Open Letter.
Wie dacht dat dit het einde van de show was, komt bedrogen uit. The Amity Affliction keert terug voor een tweede toegift, bestaande uit slechts twee nummers: It’s Hell Down Here en Soak Me In Bleach. Deze hits worden warm onthaald. Na zeventien nummers en 75 minuten is het optreden dan toch echt ten einde. Hoewel The Amity Affliction een professioneel en strak optreden heeft neergezet, laat de show qua spontaniteit wat te wensen over. Niettemin was het een geslaagde viering van een belangrijke mijlpaal.
Foto’s: Dian Van den Heuvel
