Het Enschedese Tenuem was voor mij tot op heden een nobele onbekende. Gek, omdat ik als Tukker toch probeer up to date te blijven met de lokale scene. De band is echter nog maar sinds 2023 bezig, wat het gebrek aan exposure weet te verklaren. Het vijftal noemt onder andere qua invloeden Lorna Shore, Shadow of Intent en The Black Dahlia Murder. Drie bands die ik een zeer warm hart toedraag. Tenuem zou dus spek voor mijn bek moeten zijn. Vol verwachting start ik met hun eerste telg; de E.P. Singraven die zes september uitkomt.
Het album begint met het titelnummer. Een somber intro inclusief huilende vrouw en spookachtige melancholische klanken zet de toon. Met een lompe grunt en zware gitaren knalt de zelfbenoemde ‘blackened melodic deathcore’ van de heren vervolgens uit de startblokken. De mix is behoorlijk dichtgesmeerd en de sound komt in het begin ietwat dof over. Dit komt vooral doordat het koperwerk van de drum wat minder duidelijk aanwezig is dan wat we gewend zijn van deze stijl. Dit went gelukkig zeer snel, want de muziek die ten gehore gebracht wordt is zeker de moeite waard. De sterke vocalen vallen niet op in extremen maar wel in kracht. Daarnaast is de korte en bondige manier van songwriting zeker een plus. Ook de toetsen brengen een lekker duister sfeertje mee.
Distrain is het tweede nummer op de plaat. Melodische akkoordenschema’s en typische metalcore riffs volgen elkaar in rap tempo op. De toetsen hebben niet echt een plek in dit nummer, waardoor het blackened stukje uit de beschrijving achterwege blijft. Wat overblijft is een catchy, goed geschreven metalcore beuker. De overgang naar de duistere blasts van het intro van Teeth is dan ook groot. Dit nummer staat bol van goede muzikale ideeën. Lekkere melodielijnen, interessante breakdowns en een goede kop-en-staart opbouw. Stilistisch houdt de band hier het midden tussen bands als Lorna Shore en een band als Parkway Drive in hun vroegere periode.
Ephemeral en afsluiter Salem’s Folly gaan op diezelfde voet verder. Zware, lompe breakdowns worden afgewisseld met typische metalcore riffs zoals die rond 2010 gespeeld werden. De mix tussen deathcore en metalcore werkt prima voor de band. Ondanks dat de muziek nooit heel technisch wordt, zoals bij hun grote voorbeelden wel het geval is, blijven de nummers interessant en boeiend. De band weet hoe het een nummer moet schrijven en verzandt niet in oeverloze breakdown op breakdown. Dit is een veel voorkomend probleem in de stijl en het is mooi om te zien dat Tenuem niet in deze valkuil trapt.
Met Singraven levert deze jonge band een meer dan prima visitekaartje af. In vergelijking met bands als Lorna Shore of Shadow of Intent komt alles een stuk minder extreem of ‘blackened’ over. Als de band die kant in wil zal het moeten investeren in meer technische en snelle riffs. Wat mij betreft is dat echter onnodig. De muziek die men ten gehore brengt laat juist een leuke eigen smoel zien, waardoor fans van zowel deathcore als de jaren ‘00 en ‘10 metalcore hier mee uit de voeten kunnen. Een hele toffe eerste kennismaking!