Eosine is een jonge maar al veelbesproken gitaarband uit Franstalig België. Ze zitten bij Mayway Records, het huis van vertrouwen waar onder meer The Crackups, Dirk., Meltheads en Stake onder contract liggen. De nieuwe EP van Eosine heet Liminal.
Het viertal uit Luik won in 2022 Court Circuit, de Waalse tegenhanger van de Grote Prijs van Nederland of Humo’s Rock Rally, en verovert sindsdien stormenderhand de Lage Landen. Behalve in België maken ze ook in Nederland grote indruk op tastemaker festivals als Left of The Dial (Rotterdam), Sniester (Den Haag) of Ik Zie U Graag (Breda). KINK en Pinguin Radio hebben ze al overtuigd.
Eosine heeft zijn unieke en intrigerende sound voor een groot deel opgedolven in de muziekgeschiedenis van de jaren ’90. Denk aan Breeders, Throwing Muses, This Mortal Coil, …. Rafelige, dreamy shoegaze- en noiserock. Een happy versie van The Cranberries, een donkerder versie van Heather Nova. Het is maar vanuit welke hoek je begint met luisteren. De lyrics klinken vaak mystiek en blijven een beetje mysterieus, twee adjectieven die ook passen bij de muziek.
Het eerste nummer is UV en dat is het meest ingetogen of brave nummer, met wel nog een rauwe schreeuw doorheen de noise in de slotakkoorden. Plant Breeding is dan misschien het meest catchy nummer, terwijl Progeria een soort progressive noisepop-track is, met leuke melodielijnen en ook al een interessante noiserockfinale.
De vierde track van deze EP, Digitaline, is een beetje de vreemde eend in de bijt, toch in de eerste halve minuut. Met twee voeten vooruit vrolijk, upbeat, zonnig, onbezonnen, pittig tempo, beetje slordig, … De commentaar-stem in de outro is een vreemde keuze en doet mij onwillekeurig denken aan de commentaarstem in Paradise by the Dashboardlight van Meatloaf.
Eosine is op z’n minst intrigerend en dan is het jammer dat Liminal slechts een EP is. Met een full album kunnen we misschien beter inschatten of deze band langer dan een paar nummers interessant is, maar op basis van deze vier nummers: fantastisch.