Met een Franstalige bandnaam is het verleidelijk te veronderstellen dat de oorsprong van deze formatie in Frankrijk ligt. Lange tijd was dit inderdaad mijn aanname, maar in werkelijkheid betreft het hier een Duits eenmansproject. Het creatieve brein achter Bonjour Tristesse is Nathanael, ook wel bekend als bassist van Heretoir. Dit project zag in 2010 het levenslicht, maar kende in 2012 een korte onderbreking. Nadat Nathanael in 2014 zijn werk hervatte, leidde dit uiteindelijk in 2018 tot de uitgave van Your Ultimate Urban Nightmare, dat voor mij het beste black metal album ooit is. De release van Against Leviathan in 2023 werd met enthousiasme begroet en vanwege de lange pauzes tussen albums is het des te verrassender dat het vervolg The World Without Us al binnen een jaar in de schappen ligt.
The World Without Us bevestigt opnieuw dat Bonjour Tristesse zich thuis voelt in lange composities. Het album telt vijf nummers met een gezamenlijke speelduur van driekwartier. Vanaf de eerste klanken van het openingsnummer Running On Emptiness, valt de rechtlijnigheid van de muziek direct op. De riffs zijn onversneden black metal, een contrast met de meer melodieuze benadering die gebruikelijk is. De melancholie en zwaarmoedigheid in de vocalen blijft echter ongewijzigd. Ditmaal ligt de nadruk sterker op de onvermoeibare drumpartijen en de robuuste riffs, waardoor een geheel andere atmosfeer wordt opgeroepen.
Tijdens het korte Lightbearer wordt de somberheid aan de kant gezet en maakt deze plaats voor een pure uitbarsting van agressie. De furieuze blastbeats, de Watain-achtige riffs en de haast demonische schreeuwen scheppen een onheilspellende sfeer, die zelfs de meest doorgewinterde black metal-liefhebber kan ontregelen. Het daaropvolgende titelnummergrijpt terug naar de eerdere stijl van het project. Deze uiterst deprimerende post-black compositie verenigt gepijnigde vocalen met een melodisch en gevarieerd instrumentaal geheel. Met zijn vijftien minuten is dit niet alleen het langste nummer in de discografie van Bonjour Tristesse, maar wellicht ook het meest imponerende geheel. Vooral tijdens de ingetogen passages weet Nathanael de sfeer meesterlijk te sturen, waardoor deze compositie als een samenvatting dient van alles wat hij onder deze naam heeft gecreëerd.
Against The Grain experimenteert met atypische ritmes en roept tijdens de rustigere gedeelten instrumentale associaties op met My Dying Bride. Het nummer bevat een inherente zwaarmoedigheid en een vleug gloom & doom die de luisteraar meesleept. Afsluiter The Great Catastrophe opent als een zwartgeblakerde variant van doom metal, maar ontvouwt zich gaandeweg tot een traditioneel black metal-nummer. Hier verkent Nathanael nieuwe vocale technieken, wat zorgt voor een dynamische wending aan het geheel.
Opnieuw weet Bonjour Tristesse te imponeren. Helaas mist er een prachtige piano-interlude zoals Another Bullshit Night In Suck City, maar gezien de koers van het vorige album was dit wellicht ook niet meer te verwachten. Wederom wordt bewezen dat lange nummers door experiment en variatie hun aantrekkingskracht behouden. Nathanael weet deze balans als geen ander te hanteren. Hoewel dit album wellicht niet de status van het beste black metal-album aller tijden zal verwerven, is het zeker een serieuze kandidaat voor de titel van album van het jaar 2024.