Het Australische Vessel maakte met hun vorige album Vagabond Blues behoorlijk indruk op me. De mix van Stoner, seventies rock en een paar flarden punk en wave konden me wel bekoren. Deze nieuwe plaat is echter geheel tijdens de pandemie geschreven en lijkt heel anders geladen.
The Somnifer is een heuse conceptplaat, die verschillende slaap stadiums en persoonlijke (verwerking van) trauma’s in een vrij heftige muzikale reis verwerkt heeft. De zang is in de meeste nummers tot een minimum beperkt met soms meer gesproken tekst. Bij vlagen lijken het zelfs meer soort soundscapes. Het geheel is meestal behoorlijk traag dreinend, donker, er wordt de tijd genomen voor de opbouw, en het neerzetten van een sfeer lijkt echt de hoofdzaak. Vaak kan het muzikaal benauwend, en na enige gewenning enorm boeiend zijn.
Enkele momenten moet ik er even apart uitpikken. De aanvang van het einde van Rapid Eye Movement, die duikende tremolo en de (te) korte hakkelende mini solo; geweldig! Ook het heerlijke gitaarwerk in Eat The Day, een uptempo track met punk/hardcore-achtige invloeden. De beklemmende, bijna naargeestige sfeer van het trage, doomy, maar zeer indrukwekkende Recurring Nightmare; heel overtuigend! Bij vlagen is het bijna experimenteel misschien, maar als je dit een kans geeft om binnen te komen, dan kan het je als luisteraar helemaal grijpen. Zelfs hekkensluiter Body And Soul, een interpretatie van een Sisters Of Mercy nummer, hebben ze een heel aparte doom-wave draai aan gegeven. Ik zou willen afsluiten met een kreet die eigenlijk hoort bij een drankje; een beetje vreemd, maar wel lekker!